Χρύσα Καψούλη: «Έμπνευση μου, η ενήλικη ζωή μου»

Η Χρύσα Καψούλη σκηνοθετεί τις «Άγριες Νότες»,  ένα σκληρό ριάλιτι, την ίδια την πραγματικότητα, την ελληνική κοινωνία. Και αναζητά την αλήθεια μέσα από τη σιωπή.

Κάπου ανάμεσα στα στενά της πλατείας Ομονοίας, στη Σατωβριάνδου 36, θα βρεις ένα παλιό αρχοντικό, το Αγγέλων Βήμα, τον τόπο συνάντησης της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, εκεί όπου βρέθηκα πριν λίγες ημέρες για να διαλέξω (κι εγώ) το ρόλο μου σε ένα κοινωνικοπολιτικό, ουμανιστικό έργο: απλός, παθητικός θεατής ή με υψωμένο ανάστημα στην εξουσία;

Οι «Άγριες Νότες» της Νίνας Ράπη παρουσιάζονται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα και σκηνοθετούνται από τη Χρύσα Καψούλη μέσα σε ένα χώρο υποταγής, όπου ο άνθρωπος και το σώμα του, γίνονται θύματα της εξουσίας, πρωταγωνιστές ενός σκληρού ριάλιτι, όπου όλοι και όλα παρακολουθούνται και τα ερωτηματικά διαδέχονται το ένα το άλλο…

Οι Άγριες Νότες είναι ένα έργο διαφορετικό από όλα τα άλλα. Θα το χαρακτηρίζατε πολιτική δραματουργία;

Οι Άγριες Νότες είναι ένα κοινωνικοπολιτικό έργο. Ο μύθος του έργου ξεκινά με μια δολοφονία του υπουργού οικονομικών. Η δολοφονία μπορεί να είναι πολιτική, ίσως όμως είναι και ερωτικής φύσεως. Η εξουσία θεωρεί υπεύθυνους και συλλαμβάνει ως υπαίτιους δύο καλλιτέχνες, έναν μαρμαρά-γλύπτη και μία ροκ συνθέτρια-τραγουδίστρια. Οι συνήθεις ύποπτοι. Από κει ξεκινάει η παράσταση. Από το σημείο μηδέν. Οι δυνάμεις καταστολής χρησιμοποιούν όλους τους τρόπους για να εκμαιεύσουν τις απολογίες τους. Σίγουρα είναι ένα κείμενο που μας αναστατώνει και που μας δημιουργεί ερωτηματικά.

Αγγίζει την επικαιρότητα και τη χώρα μας κι αν ναι, με ποιον τρόπο;

Αν το έργο έχει ένα χαρακτήρα ουμανιστικό, υπαρξιακό, φιλοσοφικό, είναι πάντα επίκαιρο. Είναι ερωτήματα που δεν έχουν πάψει ποτέ να μας απασχολούν. Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που ζούμε τώρα, ο κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του όσο ποτέ, με τις πράξεις του όσο ποτέ, και θέλω να ελπίζω ότι αναθεωρεί. Θέλω να πιστεύω ότι σε αυτούς τους καιρούς, λοιπόν, το έργο αγγίζει την επικαιρότητα, με την έννοια του προσδιορισμού τι είναι σημαντικό και τι είναι ασήμαντο στη ζωή μας.

Στο δικό μας μυαλό οι νότες ηχούν εύθυμα. Η τέχνη είναι συνδεδεμένη, συνήθως, με τις ευαίσθητες πτυχές μας, εκείνες που μας γαληνεύουν, μας προκαλούν το αίσθημα της χαράς. Γιατί οι δικές σας νότες είναι “άγριες”; Σε τι διαφέρουν από τις άλλες; Μπορούν οι νότες, η μουσική, η τέχνη γενικότερα να βγάλουν στην επιφάνεια τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου; 

Ο τίτλος του έργου παίζει με δύο αντίθετα: τις «άγριες νότες» και την «εξέγερση της σιωπής». Μεταφορικά ένας στίχος, ένα τραγούδι, μια συναυλία, μπορεί να ενώσει ανθρώπους. Και γυρίζω στην πρόσφατη ιστορία μας, τα χρόνια της χούντας, πώς ένας στίχος του Ρίτσου, του Γκάτσου, ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη μπορούσε να ξεσηκώσει το πλήθος. Και για να μη μιλάω για τα ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας, θα σας πω αυτό που έλεγα στους ηθοποιούς μου όταν σκηνοθετούσα το έργο, την ιστορία αυτών των κοριτσιών από τη Ρωσία, της Τολοκονίκοβα και της Αλιόχινα των Pussy Riot, που φυλακίστηκαν από το καθεστώς, κυνηγήθηκαν και αν δε μεσολαβούσε η διεθνής αμνηστία πιθανόν να ήταν ακόμα στη φυλακή με πολλές βαριές κατηγορίες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο έργο μας. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι η Δανάη Χ, η καλλιτέχνις που έχει μεγάλη επιρροή στην νεολαία και καταδικάζεται για αυτό. Εδώ δε μιλάμε για τα άγρια ένστικτα, του ανθρώπου. Εδώ μιλάμε για τα άγρια ένστικτα της κυρίαρχης τάξης.

Η παράσταση διαδραματίζεται ανάμεσα σε 2 αντιθέσεις: το φως και το σκοτάδι. Τι συμβολίζει καθένα από αυτά;

Η παράσταση διαδραματίζεται ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον κόσμο της «σκηνής» και τον κόσμο της «πλατείας». Στον κόσμο που δρα και στον κόσμο που στέκεται απέναντι παθητικά, αναπαυτικά στον καναπέ του, στην καρέκλα του και απολαμβάνει το δράμα. Αυτούς τους δύο κόσμους ήθελα να ενώσω στην παράσταση. Η σκηνοθεσία χτίζει αυτούς τους δυο κόσμους. Υπάρχει μια στιγμή στο έργο που αυτοί οι δύο κόσμοι γίνονται ένα. Αν δε γίνουμε ένα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα στη ζωή μας. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Αυτή η στιγμή της παράστασης για μένα είναι και η ουσία του έργου.

 

Θεωρείτε πως η ελληνική κοινωνία είναι βυθισμένη στο σκοτάδι; Είναι ένα θύμα της εξουσίας;

Αυτό που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία πάσχει από το σύνδρομο της μετάθεσης. Όλοι πιστεύουν ότι φταίει κάποιος άλλος που τους εμποδίζει, που τους καθιστά θύμα. Είναι πολύ εύκολο να το λες, και πολύ δύσκολο να βγεις μέσα από αυτό. Αυτό είναι το σύμπτωμα της εποχής μας, το σύμπτωμα της κοινωνίας μας. Έχουμε όλο αυτό το παρελθόν με τους αρχαίους προγόνους μας που δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς, αλλά στο σύγχρονο κόσμο, αυτόν της Ευρώπης, του κόσμου όλου, δεν έχουμε βρει ακόμα το βηματισμό μας. Ο κόσμος προσπαθεί να βρει έναν ήρωα που θα κάνει τα πάντα για αυτόν. Με αυτή την έννοια λοιπόν είμαστε θύματα του εαυτού μας και θύματα της εξουσίας.

4 ρόλοι, 4 θύματα, 4 άνθρωποι στο ίδιο πείραμα. Πρόκειται για τυχαία επιλογή ή συμβολική;

Τέσσερις χαρακτήρες που φτιάχνουν έναν κόσμο και ένα σύστημα παιχνιδιού. Μπορεί να είναι και μια παρτίδα «αγωνίας»- ενός παιχνιδιού «τράπουλας», παγίδας, δόλου. Πώς μπορεί κανείς να αποδεσμευτεί από όλα αυτά. Να καταδυθεί μέσα στον εαυτό του για να εμφανιστεί ως ένας Άλλος.

Σκηνικό χωρίς σκηνικά. Γιατί δίνετε έμφαση στη γλώσσα του σώματος; 

Αυτό που με συγκινεί πάρα πολύ στο θέατρο είναι ότι ένας άνθρωπος κάθεται απέναντι σε έναν άνθρωπο. Το ότι βλέπουμε ανθρώπινα σώματα πάνω στη σκηνή. Για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο μαγικό από αυτό. Η σκηνοθεσία μου στηρίζεται στα σώματα των ηθοποιών. Τα σώματα στα άκρα. Ό,τι μπορεί να παραγάγει ένα σώμα, φωνή, κίνηση, λόγο, αισθήματα. Η μηχανή έρχεται μετά. Σε ένα λιτό χώρο, όπως είναι το θέατρο Αγγέλων Βήμα, τα σώματα των ηθοποιών αποκτούν μια κυριαρχική αξία.

 

Τι σημαίνουν για εσάς οι λέξεις : “υποταγή”, “όνειρα”, “φιλία”, “εχθρός”;

Θα μείνω στη «φιλία» που είναι πολύ σημαντική. Ακόμα και στη μάχη, τον φίλο θέλεις να τον σώσεις. Ένα σύστημα ανταγωνιστικό, νεοφιλελεύθερο, δε διευκολύνει την έννοια της φιλίας. Στέκεται αντιμέτωπο. Τον φίλο τον κάνει εχθρό. Εκεί μέσα βρίσκεται και η ουσία και ο προβληματισμός όλης της παράστασης.

Την παράσταση πλαισιώνουν 2 τραγούδια εντελώς διαφορετικά. Ποιο ήταν το κριτήριο της επιλογής τους και τι σχέση έχει το καθένα από αυτά με την εξέλιξη του έργου;

Τα τραγούδια συνδέουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Το ένα αντιπροσωπεύει τον κόσμο της φύσης, της ζωής, της παράδοσης. Το άλλο μια ποπ (popular) αντίληψη για τον κόσμο. Ο κόσμος της ουσίας που ίσως τελικά βρει τρόπο για να απελευθερωθεί, να υπερισχύσει το καλύτερο κομμάτι, να επαναστατήσει, και ο κόσμος της διασκέδασης του εφησυχασμού και του αδιέξοδου. Σε αυτούς τους κόσμους και τα μουσικά τοπία έχει στηριχθεί η Nalyssa Green για τη μουσική σύνθεση.

Κι όταν η μουσική σταματήσει κι όταν το σκοτάδι απλωθεί και καλύψει τα πάντα, σιωπή. Αυτή η σιωπή σημαίνει υποταγή και αποδοχή όσων μας επιβάλλονται ή αποκάλυψη; Πόσο δυνατά ηχεί η σιωπή μέσα μας;

Στην εποχή μας, στην πόλη μας, κυριαρχεί ο θόρυβος. Για να σε ακούσουν πρέπει να κάνεις ησυχία.

Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για τη σκηνοθεσία και το θέατρο;

Μια παιδική μου φίλη βλέποντας πέρυσι την παράστασή μου μου είπε ότι πάντα στα παιχνίδια μας υπήρχε το θέατρο, ότι πάντα τους έβαζα να παίξουμε θέατρο. Η πρώτη παράσταση που είχα δει, «Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά» στο θέατρο Χαλκίδας. Έκλαψα τόσο πολύ και πήγα σπίτι, έβαλα μαύρο χρώμα στο πρόσωπό μου και μιμήθηκα την Topsy.

Τι αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης;

Η ανέχεια, η έλλειψη, η απώλεια. Αυτό που δεν έχω, που δεν έχουμε. Η προσπάθεια να αντιληφθώ τον κόσμο. Όταν έχω κάτι απέναντί μου. Η ανάγκη να αρθρώσω λόγο. Και πολλά άλλα που βρίσκονται στην περιοχή του ασυνείδητου.

Ποιο είδος παράστασης ξεχωρίζετε και σας αντιπροσωπεύει περισσότερο; 

Δε μου αρέσουν τα εύκολα πράγματα. Αγαπώ τα σύγχρονα κείμενα. Ψάχνω στις παραστάσεις το «αληθές». Αυτό είναι μια έκπληξη. Μια μετωπική σύγκρουση. Δεν υπάρχει λοιπόν ένα είδος. Υπάρχει η παράσταση, το έργο τέχνης, που το σκέφτομαι συνέχεια, δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου.

 

Πως απολαμβάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Είμαι σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Αν έχω λίγο ελεύθερο χρόνο, κάνω τα πάντα για να μην έχω. Για να μη σας ακούγομαι υπερφίαλη, όταν επιλέγεις στη ζωή σου η δουλειά σου να είναι και αυτό που αγαπάς, χάνεις τα όρια. Αλλά για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, απολαμβάνω, όταν έχω τη δυνατότητα, τα ταξίδια στον κόσμο με την κόρη μου.

Ποια είναι τα όνειρα σας; 

Να ζήσω σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, χωρίς πολέμους.

Οι παιδικές σας αναμνήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης σας στο θέατρο;

Όχι. Έχω απωλέσει τις παιδικές μου αναμνήσεις. Ποτέ μου δεν υπήρξα ένα ευτυχισμένο παιδί άλλωστε. Λυπάμαι αν σας απογοητεύω. Αυτό που είναι πηγή έμπνευσης για μένα είναι η ενήλικη ζωή μου.

Αν η ζωή σας ήταν μια θεατρική παράσταση, ποια παράσταση θα ήταν και ποιος ο ρόλος σας σε αυτήν;

Θα ήθελα να πρωταγωνιστούσα στο έργο «Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Bertolt Brecht, να είμαι καλή με τους καλούς και τους αδικημένους, και κακή, αδίστακτη με του κακούς.

 

Ταυτότητα της Παράστασης 

Συντελεστές

Συγγραφέας: Νίνα Ράπη

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη / Dame Blanche

Βοηθός σκηνοθέτη/Θεατρολόγος: Ζωή Μαντά

Μουσική: Nalyssa Green

Βίντεο παράστασης: Μάρκος Χολέβας

Σκηνικός χώρος: Τόλης Τατόλας

Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Παίζουν

Μαρμαράς: Λευτέρης Παπακώστας

Φύλακας: Τσιμάρας Τζανάτος

Αντικαταστάτρια: Βάλια Παπαχρήστου

Δανάη Χ: Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη

Στο βίντεο-φιλμ της παράστασης εμφανίζεται φιλικά ο Κώστας Μπάρας

Φωτογραφίες: Μαρία Αλβανού

Hair & Make up Styling: Σπύρος Βάρελης

Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Αθήνα (Ομόνοια) , +302105242211 , http://www.aggelonvima.gr/

Από Τετάρτη 7 Οκτωβρίου έως Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Κάθε Τετάρτη στις 20:00 και Πέμπτη στις 21:00

Διάρκεια: 70΄

Χρύσα Καψούλη: «Ό,τι και να διεκδικείς, όταν διεκδικείς, είναι πολιτική πράξη»

Η Χρύσα Καψούλη παρουσιάζει τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη: μια spoken word performance βασισμένη σε ένα μονόπρακτο βαθιά ανθρώπινο, που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα.

Η σκηνοθέτιδα Χρύσα Καψούλη μίλησε στο Art Magazine.

-Εξηγήστε μας σας παρακαλώ τον όρο spoken word performance.
Ο όρος «spoken word performance» είναι ένας διεθνής αισθητικός όρος για να προσδιορίσεις το ύφος και τους στόχους μιας επιτέλεσης/performance. Δίνεις προτεραιότητα στον ποιητικό λόγο, με έμφαση στη μουσικότητα του λόγου και στον ρυθμό του. Η μουσική κυρίως (ή και άλλα στοιχεία όπως η κίνηση ή η εικαστικότητα) βρίσκεται σε πλήρη διάλογο με τις λέξεις. Δεν είναι απλώς ένας μονόλογος με συνοδευτική μουσική σε κάποια σημεία. Αλλά: λόγος και μουσική που λειτουργούν μαζί. Το κοινό είναι αντιμέτωπο με τις έννοιες και το νόημα των λέξεων και συνήθως όταν χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό, καταλαβαίνουμε ότι αυτό που θα ειπωθεί έχει και έναν πολιτικό χαρακτήρα. Εδώ από τον Δημητριάδη έχουμε ένα «Άγγελμα Γεννητικό» όπως διευκρινίζει και ο ίδιος ο συγγραφέας, όπου μέσω του Έρωτα μιλάς για τη ζωή και την διεκδίκηση της επιθυμίας του ανθρώπου. Ό,τι και να διεκδικείς, όταν διεκδικείς, είναι πολιτική πράξη. Και πολιτικός λόγος, στην προκειμένη περίπτωση. Και η ποίηση, είναι από τη φύση της πολιτική, αφού εξεγείρει συνειδήσεις. Η ποίηση δεν είναι συναισθηματολογία και εφησυχασμός.

– Πώς επιλέξατε να ανεβάσετε το έργο αυτό; Θεωρείτε πως είναι επίκαιρο;
Το έργο είναι τόσο επίκαιρο όσο ποτέ: Μιλάει για την πλήρη αποδοχή του «άλλου» μέσω του έρωτα. Τι πιο δυνατό απο τον έρωτα: είτε μιλάς κυριολεκτικά για αυτόν είτε μεταφορικά, μιλάς για την συνομιλία σου με τον «άλλον». Όταν η Κασσάνδρα ενώθηκε με τον Απόλλωνα αντιστράφηκε και ο κόσμος. Αν δεν μπούμε μέσα στον άλλον πως μπορούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο. Ότι κ αν σημαίνει αυτό, ο «άλλος» πάντα είναι ένας ξένος. Μόνο ο έρωτας μας κάνει να τον αποδεχθούμε να τον κατανοήσουμε πλήρως. Να προχωρήσουμε στη Ζωή. «Πίστη Άγαμη Ελπίδα» είναι –κατά τον Δημητριάδη, το τρίπτυχο για να ξυπνάς το πρωί και να συνεχίζεις να ζεις. Αλλιώς ο κόσμος δεν έχει κανένα νόημα.

– Ποια η θέση σας σχετικά με τα κηρύγματα της Κασσάνδρας περί ολικής επικράτησης τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου;
Είναι ένα απο τα πιο γοητευτικά και καταραμένα πρόσωπα της μυθολογίας η Κασσάνδρα: αρνείται τον Έρωτα του θεού προλέγει το μέλλον και κανείς δεν την πιστεύει. Είναι μεγάλη κατάρα να ξέρεις. Και μάλιστα να ξέρεις από πριν. Να βλέπεις τα μελλούμενα και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε για να τα αλλάξεις. Ο Ευαγγελισμός, η αποδοχή του Έρωτα κάνει την Κασσάνδρα φωτισμένη να μιλάει για το τώρα και το Ναι. «…όχι προφήτης δεινών, φυτις ΚΑΛΩΝ». Στον άτυπο Μεσαίωνα που ζούμε σήμερα, το καλό έχει αποχωρήσει απο τον κόσμο μας. Έχουμε ανάγκη τη ποίηση. Την πίστη για έναν καλύτερο κόσμο όπου «… όλοι με όλους, ναι…». Το Ναι είναι η νέα επανάσταση. Η επανάσταση του Όχι που ξέραμε ως τώρα, και ερχόταν ως άρνηση πάντα, απέτυχε. Τόσο, που παρ’ ολίγο να μη μείνει κανείς μας ζωντανός.

Μιλήστε μας για την καλλιτεχνική σας συνεργασία με το Μιχάλη Δέλτα.
Άκουγα πολύ τους Στέρεο Νόβα. Στη συνέχεια παρακολουθούσα μουσικά τον Δέλτα μου άρεσαν τα λόγια στα τραγούδια του- είχαν ένα πολιτικό queer λόγο. Μόλις λοιπόν ολοκληρώθηκε το κείμενο της Κασσάνδρας απο τον Δημητριάδη σκέφτηκα ότι αυτό ήταν ένα υλικό που θα ενδιέφερε το Μιχάλη, είχε έντονο ερωτικό χαρακτήρα το κείμενο. Έτσι βρέθηκα στο σπίτι του. Του έδωσα το κείμενο ξετρελάθηκε και αυτό ήταν: περάσαμε μαζί τρεις μήνες που δουλεύαμε καθημερινά πάνω στης λέξεις και τα νοήματα. Βγαίναμε μαζί, λέγαμε τα προσωπικά μας. Μέχρι να φτάσουμε στους Δελφούς και να δείξουμε την Κασσάνδρα, ήμασταν συγγενείς πια.

– Από που αντλείτε γενικά την έμπνευση σας ως δημιουργός;
Τα ερεθίσματα τα παίρνω απο τον κόσμο γύρω μου και απο την πόλη . Δεν είμαι ο απομονωμένος καλλιτέχνης που μονάζει. Είμαι πολίτης του κόσμου. Έτσι η Κασσάνδρα για μένα είναι ένας «συμπολίτης» μου στα Πατήσια ή στη Κυψέλη. Που βλέποντάς τον ξέρω την δύναμη μέλλοντος που φέρει, αφού καταφέρνει να ζει ακόμα παρά τις συνθήκες. Και το να κάνεις θέατρο σήμερα, ένας λόγος σε κάνει: δεν κρατιέσαι. Θέλεις να μιλήσεις. Έχεις μια δύναμη μέλλοντος. Κι εσύ. Ένα ψυχικό ένστικτο επιβίωσης. Ως καλλιτέχνης, από αυτό κρατιέμαι: έναν ελάχιστο «κόκκο άμμου» μέσα μου. Αυτός ο κόκκος άμμου, είναι και η ουσιαστική μου συγγένεια. Η εκλεκτική μου συγγένεια.

– Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Στις 12 Ιουνίου, θα κάνω τη σκηνοθεσία μιας performance με μια μεγάλη ομάδα ανδρών, σε μια συνεργασία με την ΜΚΟ «Τεχνοδρομώ» που ασχολείται με ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, πάνω στο έργο «Κ» του Τσιμάρα Τζανάτου. Ένα κείμενο που αφορμή του ήταν θα έλεγε κανείς μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, κρατουμένων, που η κοινωνία τους αντιμετωπίζει ως σκουπίδια. Ο άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι.

Πληροφορίες
Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας
του Δημήτρη Δημητριάδη
με την Χρύσα Καψούλη

Από τις 7 Φεβρουαρίου μέχρι την Κυριακή 5 Απριλίου 2015
κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
γενική είσοδος : 10 € | φοιτητικό : 8 € | κάρτα ανεργίας, κάρτα ΣΕΗ : 5 €

Πολυχώρος Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11361, Κυψέλη, Αθήνα
Τηλ: 213 00 40 496 | Κινητό: 69 45 34 84 45 | Email: [email protected]| http://polychorosket.gr/

Πηγή: www.artmag.gr

 

 

«Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας. Γεννητικό άγγελμα»: Κριτική ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

«Ποτέ να μην αρνείστε σ’ εκείνον που ποθεί εκείνο που ποθεί»

Αυτό είναι το προσωπικό δίδαγμα που μεταδίδει στον κόσμο η νέα αυτή Κασσάνδρα όπως τη συνέλαβε ο Δημήτρης Δημητριάδης στο έργο του «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας. Γεννητικό άγγελμα».

Σε αντίθεση με την Κασσάνδρα των ομηρικών επών και των κλασικών τραγικών, εκείνη που η κατάρα του Απόλλωνα καταδίκασε να προφητεύει δίχως να γίνεται πιστευτή ως τιμωρία γιατί αρνήθηκε τον έρωτά του, η νέα αυτή Κασσάνδρα οικτίρει τον μυθικό ανέραστο εαυτό της και υμνεί τη δύναμη του έρωτα, της ερωτικής συνεύρεσης, της ένωσης σε σώμα ένα, τον συγκρητισμό αρσενικού και θηλυκού, την ουσία της «ενσάρκωσης»:

«Ο Απόλλων έγινε Κασσάνδρας/Ο άντρας και η γυναίκα σάρκα και μόνο/Η σάρκα έγινε άντρας και γυναίκα/Ο άντρας και η γυναίκα ενσαρκώθηκαν/Σωματώθηκαν».

Foto-Kassandra-3-Δ.-Δημητριάδη-Χρύσα-Καψούλη-1040x750Αυτή η νέα Κασσάνδρα μοιράζει τη διαχρονική ύπαρξή της σε δύο εποχές: εκείνη της άρνησης του έρωτα, της απόρριψης του άντρα Απόλλωνα των μυθικών της χρόνων και αυτή της σύγχρονης εποχής όπου υμνεί με χίλιους τρόπους την χαρά της ερωτικής πράξης, την ανάσταση και ανάταση ψυχική και σωματική, την ανθοφορία της. Η νέα Κασσάνδρα ευαγγελίζεται για όλο τον κόσμο τη χαρά της ερωτικής δοτικότητας, την εγκατάλειψη στον πόθο των σωμάτων. Ο έρωτας εξανθρωπίζει στη ζωικότητά του, ο έρωτας φέρνει την ισονομία των ανθρώπων όπου ο ξένος, ο όποιος Άλλος, γίνεται οικείος: «Εγώ η Ασιάτισσα/ από Ασιάτισσα έγινα γυναίκα/Από Ασιάτισσα τίποτε/Μόνον άνθρωπος».

Η νέα Κασσάνδρα φέρνει το διάγγελμα για μια νέα εποχή όπου ο έρωτας, ο βόγγος του έρωτα υποκαθιστά διωγμούς, διώχνει πολέμους, σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής: μια νέα παγκόσμια κοινωνία γεννιέται, εξ ού και ο υπότιτλος «Γεννητικό άγγελμα».

Η Χρύσα Καψούλη, με την ομάδα της DameBlanche, ανέβασε για πρώτη φορά, κατόπιν παραγγελίας, το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη στο θέατρο των Δελφών το καλοκαίρι του 2009, στο πλαίσιο της «3ης Συνάντησης Νέων Δημιουργών με αφορμή το Αρχαίο Δράμα» του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Εκεί, το έργο παρουσιάστηκε με τη μορφή «μουσικού θεάτρου» με την έννοια ότι ο Μιχάλης Δέλτα που έγραψε μουσική ειδικά πάνω στο κείμενο έπαιζε ζωντανά επί σκηνής (ποιών ταυτόχρονα ένα είδος παρόντος Απόλλωνα-αποδέκτη μέρους του λόγου) ενώ η σκηνοθέτις και ερμηνεύτρια Χρύσα Καψούλη απέδωσε τον λόγο πατώντας πάνω στη μουσική και σε συνεχή διάλογο με τον συνθέτη. Ένα είδος απαγγελτικού ορατόριου που απέδιδε το πνεύμα του «αγγέλματος».

Foto-Kassandra-1-Kapsouli-Dimitriadis-1040x675Σήμερα, στον μικρό αντι-θεατρικό χώρο του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων οι συνθήκες αλλάζουν. Η μουσική δεν είναι πλέον ζωντανή. Η απόδοση χάνει τη μουσικότητά της και η μουσική γίνεται μουσικό χαλί που ακούγεται ανεξάρτητα από τον λόγο. Ταυτόχρονα, ο χώρος με τους μεγάλους άδειους τοίχους και τις καρέκλες των θεατών μετωπικά τοποθετημένες πάνω στο μωσαϊκό του οποίου ένα μέρος αποτελεί τη «σκηνή» δεν συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας, δεδομένων και των σχηματικών φωτισμών (Βαλεντίνα Ταμιωλάκη).

Σε αυτά λειτουργεί αναπληρωματικά το εξαιρετικής σύλληψης κοστούμι του Αντώνη Βολανάκη, ένα πολύχρωμο κιμονό με το οποίο η ηθοποιός εμφανίζεται αρχικά να φοράει πάνω από το μπορντώ αραχνοΰφαντο φόρεμα και που στη συνέχεια θα απλωθεί στο έδαφος, από τη μονόχρωμη εσωτερική πλευρά του, οριοθετώντας ουσιαστικά τον χώρο εντός ή πέριξ του οποίου κινείται το δραματικό πρόσωπο. Κοστούμι-σκηνικό στοιχείο που δεν υπήρχε στην παράσταση των Δελφών συμβάλλοντας τώρα, στη νέα ανάγνωση, στην αίσθηση εξωτισμού της Κασσάνδρας έως ότου αυτή αποκαλύψει ότι απέκτησε τη γνώση, ότι εγκατέλειψε την «ασιατική» αρνητικότητά της απέναντι στο κάλεσμα του άντρα. Γιατί: «Η γνώση του άντρα που ποθεί είναι όλη η γνώση/Γιατί ο πόθος του άντρα είναι ιερός/Και ό,τι είναι ιερό είναι πόθος/Και ό,τι είναι πόθος είναι ιερό/ Όλος ο άντρας είναι ιερός όταν ποθεί».

Αυτά τα λόγια εκφέρει από ένα παράπλευρο «στόμα» καθώς δίπλα στη άκρη του πραγματικού, πρότερου στόματος, έχουν σχηματιστεί με κόκκινο κραγιόν δεύτερα χείλη που ακυρώνουν τα άβαφα κανονικά. Ένα μικρό, ευφυές εύρημα.

Η ερμηνεία περιορίστηκε κινησιολογικά σε ελάχιστη ανάπτυξη του σώματος στον χώρο που έμεινε δέσμιο του κιμονό-τόπου ενώ νομίζω ότι η «καταγωγή» του υπέβαλε χειρονομιακούς κώδικες του ελάχιστου που παρέπεμπαν σε γιαπωνέζικη κινησιολογία-έως ενός βαθμού θεμιτή και ερμηνεύσιμη. Υπήρχαν ωστόσο στιγμές του κειμένου, με τις παραινέσεις προς τον αποδέκτη-κοινό, όπου το πρόσωπο βγαίνει από την προσωπική του μέθεξη κι εκεί η κινησιολογία και στάση του σώματος θα έπρεπε να αποποιούνται το στυλιζάρισμα και να αποκτούν την αμεσότητα της απεύθυνσης.

Foto - Kassandra Δ. Δημητριάδη2, Χρύσα Καψούλη

Φωνητικά, η Χρύσα Καψούλη επέλεξε τον εξαγγελτικό τόνο σε όλο σχεδόν το κείμενο ενδυναμωμένο μάλιστα από ενισχυτική ψείρα. Θεωρώ τη χρήση ψείρας σε έναν κλειστό και τόσο μικρό χώρο ατόπημα καθώς η ηθοποιός διαθέτει ισχυρή μεταλλική (επιδαύρεια) φωνή που η ενίσχυση έκανε διαπεραστική αλλά και δεν επέτρεπε να αναδειχτούν οι φωνητικές διαβαθμίσεις της. Απόδειξη το ότι όταν, από τεχνική βλάβη, έκλεισε προς το τέλος η ενίσχυση, ακούστηκε συγκινητικά αισθαντικό το κάλεσμα στον έρωτα της ευαγγελιζόμενης Κασσάνδρας.

Θεωρώ ότι το ίδιο τεχνικό μέσο (και όχι δραματουργική αβλεψία) απορρόφησε και την τριπλή απεύθυνση του κειμένου -με τις αναγκαίες διαφορετικές εκφορές λόγου- που δεν φάνηκε στην εκφώνηση: αυτή προς τον ίδιο τον εαυτό του μονολογούντος προσώπου, αυτή προς τον Απόλλωνα με τον οποίο συχνά συγχέεται γραμματικά (εγώ-εσύ) και, τέλος, αυτή προς τον θεατή-ακροατή του και ουσιαστικό δέκτη της έκκλησης.

Στο τέλος, ένας ολόγυμνος άντρας (Μορφέας Παπουτσάκης αρχικά, Τσιμάρας Τζανάτος στις μετέπειτα παραστάσεις) εμφανίζεται ανάμεσα από τους θεατές, την περιβάλλει για μια στιγμή με μια αύρα χαδιού και εξαφανίζεται. Πρόκειται για την αναγκαία, ως αποδέκτη του λόγου, παρουσία του Απόλλωνα που, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε ήδη νωρίτερα να έχει δηλωθεί έστω και φευγαλέα δίνοντας νέα διάσταση στον μονόλογο αλλά και κάνοντας ορατό τον άλλο (εκτός από το κοινό) αποδέκτη και ουσιαστικό εμπνευστή του λόγου-αγγέλματος.

Ίσως ένα δεύτερο σκηνοθετικό «αυτί» και «μάτι» να είχε συνδράμει στην απάλειψη στοιχείων που μείωναν αδίκως το αποτέλεσμα. Ο αυτοσκηνοθετούμενος ηθοποιός έχει ανάγκη από στιβαρούς συμβούλους ώστε να προστατεύει τον εαυτό και τα εργαλεία του από υπερέκθεση.

Τελική διαπίστωση για τους επί σκηνής μονολογούντες: Ο ηθοποιός, μόνος επί σκηνής, λάμπει ως παραγωγός φωτός αλλά και κινδυνεύει να καεί από το φως του.

* Καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών.

1 Σάββας Πατσαλίδης, «Ο θεατρικός μονόλογος την εποχή του ναρκισσισμού», Παράβασις, Επιστημονικό Δελτίο Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, τχ. 8 (2008), σ. 227-242.

2 Ραδιοφωνική δημιουργία του Αρτώ με τίτλο: Pour en finir avec le jugement de Dieu.Ηχογραφήθηκε για τη Γαλλική Ραδιοφωνία στις 22 και 29 Νοεμβρίου 1947 αλλά λογοκρίθηκε στην πρώτη της ήδη μετάδοση, την 1η Φεβρουαρίου 1948.

Πηγή: http://www.imerodromos.gr/monologoi-2/

Χρύσα Καψούλη: «Όσο πιο τεράστιο είναι το Εγώ, τόσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος»

της Μαρίας Παπουτσή
Σκηνοθετεί, παίζει, διδάσκει υποκριτική και έχει συνεργαστεί με «δυνατά» ονόματα του χώρου εδώ και τρεις δεκαετίες. Μέσα από το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» που ανεβαίνει στο ΚΕΤ από τις 7 Φεβρουαρίου, η Χρύσα Καψούλη, η οποία υπογράφει εκτός από την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία, θα μας συστήσει μια άλλη Κασσάνδρα, ανατρεπτική που αναιρεί και παραβιάζει την παράδοση, αυτή που προχωρά στο χρόνο βαθιά ανθρώπινη, σημερινή, διεκδικητική.

Συστήστε μας την Κασσάνδρα;
Αν ήταν άνθρωπος η Κασσάνδρα, και μου ζητούσαν να την συστήσω θα έλεγα: Από εδώ η Γυναίκα που έκανε όλα τα Όχι της, Ναι. Γιατί η Κασσάνδρα αυτό είναι: η απόλυτη αποδοχή.
Η Κασσάνδρα της μυθολογίας τι σχέση έχει με την Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη που υποδύεστε;
Όταν ακούει κανείς την Κασσάνδρα -χωρίς καν να σκεφτεί πολύ- ανατρέχει στην Αρχαία τραγωδία . Αυτοί οι μύθοι είναι ανεξάντλητοι και συγχρόνως σου δίνουν την δυνατότητα να δώσεις νέες εκδοχές τους . Εδώ ο Δημητριάδης ανατρέπει, αναιρεί και παραβιάζει την παράδοση, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε την νέα Κασσάνδρα: αυτή που προχωρά στο χρόνο και από προφήτισσα κακών, έγινε ” φύτις καλών “.
Έρχεται να σπείρει το καλό, να φέρει την καλοσύνη στον κόσμο. Αλλά η καλοσύνη της δεν έχει καμιά γραφικότητα. Είναι σκληρή. Γιατί διεκδικεί. Είναι μια «καλοσύνη» όπως την διατυπώνει και ο Σαίξπηρ στον Άμλετ: «Από καλοσύνη είμαι σκληρός…». Γι’ αυτό και ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήματα σκληρά. Ερωτήματα που στο τέλος καταρρίπτονται και έρχεται η λύτρωση. Λέει ίσως το πιο σκληρό που μπορεί να πει κανείς για τον εαυτό του: αν αισθάνεσαι ξένος με τον εαυτό σου, τότε δεν υπάρχει σωτηρία .
Η Κασσάνδρα πρεσβεύει το καινούργιο. Το νέο. Μιαν άλλη εποχή των ανθρώπων. Μέσα σε μια παραφορά, με τη φρενήρη αφήγησή της, καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις του παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες. Και έτσι φλεγόμενη, διακηρύσσει την ολική επικράτηση της προσφοράς και της αποδοχής του πόθου του ανθρώπου.
Από ποιες δοκιμασίες περνάει;
Η Κασσάνδρα έχει περάσει τις δοκιμασίες που περνάει ένας άνθρωπος όταν αρνείται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία από την άρνηση στον άνθρωπο. Να αρνείσαι τον εαυτό σου, το σώμα σου, την επιθυμία σου. Να μην ζεις το τώρα σου. Να έχεις ζήσει στον κόσμο των Όχι. Αυτός ήταν ο κόσμος που γνώρισε και το λέει:
«…ένας κόσμος γεμάτος ασυνέπειες, γεμάτος δισταγμούς και αρνήσεις, αναβολές και ατολμίες, φοβίες, ματαιώσεις, αντιρρήσεις, μεταθέσεις …»
Εδώ αποδεσμεύεται από τον πριν εαυτό της και ανοίγεται στον θεό Απόλλωνα. Γκρεμίζει όλο το παρελθόν της, για να υπάρξει στο τώρα.Ποια είναι τα συναισθήματα που «βγάζει» στο μονόλογό της;
Η Κασσάνδρα έχει μια πλημμυρίδα αισθημάτων. Είναι η πρώτη φορά που είναι πλήρης αισθημάτων. Βρίσκεται σε έναν ψυχικό και σωματικό οργασμό. Αυτός ο οργασμός παράγει τον χείμαρρο λόγου που εκφέρει. Και όπως στον έρωτα, «ιδρώνει λέξεις» θα λέγαμε. Βρίσκεται σε μια ερωτική σχέση με το σύμπαν μέσω των λέξεων.Πώς είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου;
Σε κάποια από τα έργα που έχω σκηνοθετήσει, έχω παίξει κιόλας. Και θα έλεγα πως σαν ηθοποιός έχω την πιο δύσκολη σχέση με τον σκηνοθέτη, που είμαι. Αφού ο ηθοποιός μέσα μου δεν ησυχάζει. Και έχει μια δημιουργική σύγκρουση με τον σκηνοθέτη. Βλέπετε είναι συνδεδεμένα και τα δυο μέσα μου όντας 30 χρόνια στη δουλειά αυτή σαν ηθοποιός που πιστεύει στην παρουσία και στην ανάγκη του σκηνοθέτη στο θέατρο. Εδώ βρίσκομαι μόνη μου, εγώ με εμένα. Δύσκολο πολύ. Αλλά έχω αποφασίσει ό,τι θα αποφάσιζα αν σκηνοθετούσα μόνο: να δώσω χώρο στην ηθοποιό που είμαι. Ήθελα πολύ να παίξω αυτό το κείμενο, ήθελα να είμαι εγώ αυτή η Κασσάνδρα, να υπάρξουμε μαζί. Δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω τι είναι αυτό που με ελκύει και με φοβίζει την ίδια στιγμή. Μάλλον αυτή η υπέρ -έκθεση είναι μια στάση ζωής. Ίσως αυτό καλούμαι να κάνω: να ριψοκινδυνεύω, να ρισκάρω και να εκτίθεμαι. Και πια, το αποδέχομαι. Περνάω σαν άνθρωπος στην εποχή της αποδοχής μου κι εγώ, σαν την Κασσάνδρα.

Η προσωπική σας σχέση για τον έρωτα…
Η σχέση μου με τον έρωτα είναι απόλυτη . Ήταν. Έρωτας και θάνατος. Μπορώ να πω: τα έχω δει όλα (lol). Αν ο Έρωτας είναι η γέννηση και η ανάγκη μας να αντέξουμε τον θάνατο, ναι ισχύει απόλυτα. Βρίσκομαι συχνά σε αυτήν την εξοργιστική παραζάλη γενικότερα, και δη θεατρικά, κάνοντας μια δουλειά που χτίζεις και γκρεμίζεις, την ίδια στιγμή. Το έργο σύντομα πεθαίνει κι εγώ πάντα έχω μεγάλη φορά για να αρχίσω από την αρχή. Όσο για τη ζωή μου έχω ερωτευτεί. Και έχω αποκτήσει μια κόρη από αυτόν τον Έρωτα, που αυτό για μένα είναι ό,τι πιο πολύτιμο και πραγματικό έχω. Ας γίνω κι εγώ μια φορά εξομολογητική. Ας μου το επιτρέψω.

Τι είναι αυτό που θα «κρατούσατε» από την Κασσάνδρα για τον εαυτό σας;
Θα κρατούσα τη δύναμη της να μπορεί να χτίζει από την αρχή ξανά και ξανά. «Πάλι και πάλι.. .». Την Αντοχή της στο χρόνο. Τον Έρωτα της για αυτόν τον Άγγελο, Εξάγγελο Ευάγγελο που είναι ο Απόλλωνας και τη συνεύρεσή τους. Την Πίστη σε αυτόν. Και την Αγάπη στους Ξένους. Μόνο έχοντας μεγάλη Αγάπη στους Άλλους, στον Κόσμο, τεράστια Αγάπη για την Ανθρωπότητα που περικλείει και εσένα γίνεσαι «ιεραπόστολος» και μεταφέρεις με κάθε τρόπο την έννοια του καλού.

Έχει κάποια κοινά η «Κασσάνδρα» με τη Χρύσα;
Με κάθε τρόπο αισθάνομαι ότι συγγενεύω με την Κασσάνδρα. Έρχομαι από ένα πριν μου εγώ ως Χρύσα και πάω σε ένα μετά μου, όπως η Κασσάνδρα. Αλλά και ανεξαρτήτως αυτού, γενικά το θέατρο πολλές φορές σε κάνει να πιστεύεις πως ό,τι και αν βιώνεις στη σκηνή, είναι απόλυτα δικό σου, είσαι εσύ . Αυτό το βρίσκω συναρπαστικό γιατί διευρύνεσαι σαν άνθρωπος και σαν ψυχισμός. Το κείμενο σε μεγεθύνει. Ξεπερνάς τα όρια σου. Και το τεράστιο Εγώ σου. Που στην ουσία όσο πιο τεράστιο είναι το Εγώ, τόσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος.

Ποια είναι η ατάκα του έργου που συγκλονίζει;
«Το γυαλί του κόσμου έγινε σκόνη και πίσω του, δεν είχε τίποτε πίσω του, είδαμε το τίποτε ,μας έδειχνε, αλλά δεν είμαστε, το τίποτε να είμαστε…»

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Δημήτρη Δημητριάδη;
Το 2004 ετοίμαζα μια παράσταση στο ΚΘΒΕ με το τίτλο ” Ονείρου Οδύσσεια ” και είπα στον Δημητριάδη να γράψει ένα κείμενο, αυτό ήταν η αρχή της συνεργασίας, μετά ήρθαν κ άλλες . Το 2006 η «Ομηρειάδα» που έπαιξα την «Ιθάκη», και το 2009 γεννήθηκε η Κασσάνδρα και ο Ευαγγελισμός της, που ήταν πρόταση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών και μετά τα Δημήτρια. Και ακόμη δεν έχω απεμπλακεί ούτε απ τον συγγραφέα ούτε από το έργο. Γυρίζω συνεχώς κοντά τους.

Πηγή: www.in.gr

ΕΝΤΑΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΡOΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΙΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 2013

ΕΝΤΑΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΡOΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΙΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ
ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 2013
Από 25 Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου 2013
Για πέμπτη χρονιά φέτος, μετά την επιτυχία των συμμετεχόντων τα τρία προηγούμενα χρόνια (με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας εισαγωγής στις σχολές) η Χρύσα Καψούλη, η Τζωρτζίνα Κακουδάκη και η Ζωή Μαντά διοργανώνουν το εντατικό σεμινάριο προετοιμασίας για την εισαγωγή στις δραματικές σχολές και τις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, που θα πραγματοποιηθεί από τις 25 Αυγούστου έως τις 15 Σεπτεμβρίου σε χώρο που θα ανακοινωθεί.
Στο σεμινάριο εφαρμόζονται οι απαραίτητες υποκριτικές, τεχνικές και θεωρητικές γνώσεις που χρειάζεται ο κάθε ενδιαφερόμενος προκειμένου να προετοιμαστεί ολοκληρωμένα για τις απαιτήσεις των ανάλογων ιδρυμάτων. Οι καθηγητές μαζί με τους φοιτητές θα επιλέξουν τα κατάλληλα κομμάτια υποκριτικής, κείμενα, ποιήματα, τραγούδια και θέματα αυτοσχεδιασμών σε πραγματικές συνθήκες σκηνής.
ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΙ:
ΧΡΥΣΑ ΚΑΨΟΥΛΗ (ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ – ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΩΜΑΤΟΣ & ΛΟΓΟΥ)
ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΚΑΚΟΥΔΑΚΗ (ANΑΛΥΣΗ ΡΟΛΟΥ, ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ)
ΖΩΗ ΜΑΝΤΑ (ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ)
Info:
Ημερομηνία: 25Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου
Ωράριο: Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή 10.30 – 15.30
Χώρος: (θα ανακοινωθεί)
Πληροφορίες: τηλ. 210 2232213 και 6977 426273 (από 10 π.μ.- 4 μ.μ.), www.dameblanche.gr
και επίσης στο twitter @dameblanchegr

entatiko_seminario2013

Από 25 Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου 2013

Για πέμπτη χρονιά φέτος, μετά την επιτυχία των συμμετεχόντων τα τρία προηγούμενα χρόνια (με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας εισαγωγής στις σχολές) η Χρύσα Καψούλη, η Τζωρτζίνα Κακουδάκη και η Ζωή Μαντά διοργανώνουν το εντατικό σεμινάριο προετοιμασίας για την εισαγωγή στις δραματικές σχολές και τις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, που θα πραγματοποιηθεί από τις 25 Αυγούστου έως τις 15 Σεπτεμβρίου σε χώρο που θα ανακοινωθεί.

Στο σεμινάριο εφαρμόζονται οι απαραίτητες υποκριτικές, τεχνικές και θεωρητικές γνώσεις που χρειάζεται ο κάθε ενδιαφερόμενος προκειμένου να προετοιμαστεί ολοκληρωμένα για τις απαιτήσεις των ανάλογων ιδρυμάτων. Οι καθηγητές μαζί με τους φοιτητές θα επιλέξουν τα κατάλληλα κομμάτια υποκριτικής, κείμενα, ποιήματα, τραγούδια και θέματα αυτοσχεδιασμών σε πραγματικές συνθήκες σκηνής.

ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΙ:

ΧΡΥΣΑ ΚΑΨΟΥΛΗ (ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ – ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΩΜΑΤΟΣ & ΛΟΓΟΥ)

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΚΑΚΟΥΔΑΚΗ (ANΑΛΥΣΗ ΡΟΛΟΥ, ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ)

ΖΩΗ ΜΑΝΤΑ (ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ)

Info:

Ημερομηνία: 25Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου

Ωράριο: Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή 10.30 – 15.30

Χώρος: (θα ανακοινωθεί)

Πληροφορίες: τηλ. 210 2232213 και 6977 426273 (από 10 π.μ.- 4 μ.μ.)

και επίσης στο twitter @dameblanchegr

Δίδακτρα: 350 ευρώ

Σύνολο ωρών: 75 ώρες

Οι θέσεις είναι περιορισμένες

Εγγραφή – καταχώρηση θέσης μέχρι Παρασκευή 21 Αυγούστου (50 ευρώ)

Διοργάνωση: Εταιρεία Θεάτρου και Χορού και Άλλων Τεχνών DameBlanche

chkapsouli

Χρύσα Καψούλη (Σύντομο Βιογραφικό)

Είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε σπουδές θεάτρου, φωνής και κίνησης στην Freie Universitát του Βερολίνου. Εργάζεται ως ηθοποιός από το 1982. Μετά από πρόσκληση του Μ. Βολανάκη (1987) ξεκινάει συνεργασία με το ΚΘΒΕ.  Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ανδρέα Βουτσινά, Γιάννη Ρήγα, Βασίλη Παπαβασιλείου, Εύρη Γαβριηλίδη, Νίκο Χουρμουζιάδη, Σωτήρη Χατζάκη κ.α. Έπαιξε ρόλους όπως Λούλου (Βέντεκιντ), Οφηλία-Ηλέκτρα (Χαίνερ Μύλλερ), Ίριδα (Αριστοφάνη), Ανίνα (Γκολντόνι), Ορλάντο (Σαίξπηρ), Ξενοδόχα (Κούντερα), Κόμισσα Ελένα (Φον Κλάιστ) καθώς και χορογράφος στις Τρωάδες του Ανδρέα Βουτσινά. Το 1998 δημιουργεί την εταιρεία θεάτρου – χορού DameBlanche. Σκηνοθετεί και παίζει: Υλικό Μήδεια (Χάινερ Μύλλερ), η Γυναίκα της Ζάκυθος (Διονύσιου Σολωμού), Λόλα Βάλλερυ Στάιν (Μαργκερίτ Ντυράς), Ονείρου Οδύσσεια (Άκη Δήμου, Έλενας Πέγκα, κ.ά.), Οι Γάτες έχουν Επτά Ζωές (Τζένυ Έρπενμπεκ), Οδυσσέας – Ιθάκη – Όμηρος (Δημήτρη Δημητριάδη), Ιουδίθ (Χάουαρντ Μπάρκερ) και Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (Δ. Δημητριάδη) με το οποίο συμμετείχε στην ΧIV Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος Δελφών, (Ιούλιος 2009) και στα 44α Δημήτρια (Θεσσαλονίκη 2009). Τον Νοέμβριο του 2010 παρουσίασε την Ιουδίθ στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του τριπτύχου Παράσταση-Συζήτηση-Έκθεση: Συνομιλώντας με τον Barker. Την περίοδο 2011- 2012 παρουσιάζει την παράσταση Lulu Α’ και Β’ Σχεδίασμα (Φρανκ Βεντεκιντ) στο Booze Cooperativa και Στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η εταιρεία DameBlanche επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2006. Συνεργάστηκε με τους: Μ. Lohman (Βιέννη), Tilo Crigar (Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα 97), Αττίλα Ρέτλυ, Δημήτρη Καμαρωτό και Μιχάλη Δέλτα. Εκτός Dameblanche, έχει πρωταγωνιστήσει σε παραγωγές όπως Δεύτερη Λύση (σκην. Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου) και είχε τον ομώνυμο ρόλο στη Γυναίκα του Γκόρκι σε κείμενο και σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα (Κινητήρας Studio, 2011). Δίδαξε υποκριτική (1987-1994) στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, στο μεταπτυχιακό του Αγγλικού Τμήματος του ΑΠΘ, στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας καθώς και σε σεμινάρια που διοργανώνει η DameBlanche σε συνεργασία με το Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe Θεσσαλονίκης, την Ανώτερη Σχολή Χορού Αμαλίας Στρινοπούλου και το Study Space (Θεσσαλονίκη). Συνεργάζεται με το θέατρο Χώρα και το Κέντρο Ψυχοθεραπείας μέσω Δράματος και διδάσκει στο Θέατρο των Αλλαγών. Τη θεατρική περίοδο 2012-2013 παρουσίασε τον Επισκέπτη (Τ. Ουίλλιαμς), την Αφροδίτη στον Άδη (Θέατρο στο Λουτρό των Αέρηδων) και ‘Το Δέντρο’ της Μαρίας Λαϊνά στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου (‘Αναγνώσεις’ της Σίσσυ Παπαθανασίου).

tzoΤζωρτζίνα Κακουδάκη (Σύντομο Βιογραφικό)

Η Τζωρτζίνα Κακουδάκη είναι θεατρολόγος και σκηνοθέτης. Έχει διδάξει δραματουργία, ιστορία θεάτρου και δημιουργική γραφή για το θεάτρου σε δραματικές σχολές, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , σε σεμινάρια εκπαιδευτικών και σε ελεύθερα εργαστήρια σπουδών. Έχει συνεργαστεί στη δραματουργική επεξεργασία πολλών παραστάσεων θεάτρου και χορού και σκηνοθετεί παραστάσεις στο θέατρο με τελευταίες φέτος τα Σαίξπηρ Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, μια παράσταση για νέους (Θέατρο του Νέου Κόσμου) και Φ. Βέντεκιντ Spring Xpress/ Το ξύπνημα της Άνοιξης (Bios). Έχει διοργανώσει φεστιβάλ θεάτρου (Νέων Δημιουργών/ Devised Θέατρο του Νέου Κόσμου 2010 και 2012 κ.ά.), διαγωνισμούς θεατρικής συγγραφής (Θεάτρο Χώρα 2009, Φεστιβάλ Θεατρικής Παράστασης Στούντιο Ιλίσια 2006) και συμμετείχε συστηματικά στα φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας του Δ.Ι.Θ.

zoeΖωή Μαντά (Σύντομο Βιογραφικό)

Απόφοιτος της Θεατρολογίας του Παν/μίου Αθηνών.

Έκανε το μεταπτυχιακό της πάνω στο θέατρο στο Trinity College of Dublin (M.Phil In Theatre and Performance).

Εργάζεται ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη και θεατρολόγος.

Έχει συνεργαστεί με τον Νίκο Καμτσή (Θέατρο Τόπος Αλλού-Ζωρζ Νταντέν), τη Χρύσα Καψούλη (Μαζί Ποτέ, Ιουδίθ, Lulu, Ο Επισκέπτης), την Έλενα Πέγκα (Η Γυναίκα του Γκόρκι, Ο Νάρκισσος) σε ανεξάρτητες παραγωγές και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρου BlackDots, όπου έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις L’ enquête του Ζ. Κοκτώ, Les Aveugles του Μ. Μάτερλινγκ, Invitation to a party-not another fairytale της Μ. Σούμπερτ.

Έχει συνεργαστεί και σκηνοθετήσει την ομάδα του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (La Mama, Α. Ρουσέν και Οι ασπριτζήδες δεν έχουν αναμνήσεις, Ντ. Φο).

Μεταφράζει θεατρικά έργα.

Τη θεατρική περίοδο 2012-2013 συνεργάστηκε ως θεατρολόγος – βοηθός σκηνοθέτη στον Επισκέπτη (Τ. Ουίλλιαμς), στην Αφροδίτη στον Άδη (Θέατρο στο Λουτρό των Αέρηδων) και ‘Το Δέντρο’ της Μαρίας Λαϊνά στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου (‘Αναγνώσεις’ της Σίσσυ Παπαθανασίου).

Θερινά Σεμινάρια 2013

kalokairinoseminario

Summer School

Θερινά Σεμινάρια Σωματικού Θεάτρου

‘Αρχιτεκτονική Σώματος & Λόγου’

Από τις 8 Ιουλίου 2013

Διάρκεια: 11 εβδομάδες

Με την Χρύσα Καψούλη

στο Θέατρο των Αλλαγών

Το σεμινάριο περιλαμβάνει ένα σύστημα διδασκαλίας που ξεκινάει με την ανάλυση της κίνησης του σώματος και την παραγωγή φωνής. Παίρνοντας κείμενα από το σύγχρονο ρεπερτόριο θα εξερευνήσουμε το ηχητικό μας δυναμικό, την ελεύθερη ροή του ήχου και τη σχέση χώρου και σώματος (physical theatre).

Το σεμινάριο θα περιλαμβάνει σωματική εξάσκηση μέσω δομημένων αυτοσχεδιασμών και κινησιολογικών συνθέσεων, ατομικά, σε ζευγάρια και σε γκρουπ.

  • Τι είναι το Σώμα και η Προσωπικότητα στο Θέατρο;
  • Πώς το “υλικό” που ο καθένας μας είναι, γίνεται υλικό μιας παράστασης;
  • Πώς συνυπάρχουν θεατρικά κείμενα, επινόηση και αυτοσχεδιασμός στη Σκηνή;

Στο πλαίσιο των καλοκαιρινών σεμιναρίων του Θεάτρου των Αλλαγών, η Χρύσα Καψούλη απαντάει στα θεμελιώδη αυτά ερωτήματα εμπράκτως με ένα σεμινάριο σωματικού θεάτρου ή physical /devised όπως διεθνώς λέγεται.

Το Εγώ και το Σώμα στο κέντρο της σκηνής. Όχι εξορισμένα

Η προσωπική υποκριτική ταυτότητα δεν είναι δεδομένη: πρέπει να βρεθεί.

Ή: Nα εφευρεθεί.

“Όταν κάνουμε Θέατρο, Εμείς είμαστε. Όσο Άλλοι κι αν δείχνουμε….”

Χρύσα Καψούλη

Για περισσότερες λεπτομέρειες επικοινωνήστε με τη γραμματεία του Θεάτρου των Αλλαγών στο τηλέφωνο: 2105248251 ή με την κ.Χρύσα Καψούλη μέσω twitter @dameblanchegr ή στο [email protected]

Χρύσα Καψούλη (Σύντομο Βιογραφικό)

kapsouli

Είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε σπουδές θεάτρου, φωνής και κίνησης στην Freie Universitát του Βερολίνου. Εργάζεται ως ηθοποιός από το 1982. Μετά από πρόσκληση του Μ. Βολανάκη (1987) ξεκινάει συνεργασία με το ΚΘΒΕ.  Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ανδρέα Βουτσινά, Γιάννη Ρήγα, Βασίλη Παπαβασιλείου, Εύρη Γαβριηλίδη, Νίκο Χουρμουζιάδη, Σωτήρη Χατζάκη κ.α. Έπαιξε ρόλους όπως Λούλου (Βέντεκιντ), Οφηλία-Ηλέκτρα (Χαίνερ Μύλλερ), Ίριδα (Αριστοφάνη), Ανίνα (Γκολντόνι), Ορλάντο (Σαίξπηρ), Ξενοδόχα (Κούντερα), Κόμισσα Ελένα (Φον Κλάιστ) καθώς και χορογράφος στις Τρωάδες του Ανδρέα Βουτσινά. Το 1998 δημιουργεί την εταιρεία θεάτρου – χορού DameBlanche.

Σκηνοθετεί και παίζει: Υλικό Μήδεια (Χάινερ Μύλλερ), η Γυναίκα της Ζάκυθος (Διονύσιου Σολωμού), Λόλα Βάλλερυ Στάιν (Μαργκερίτ Ντυράς), Ονείρου Οδύσσεια (Άκη Δήμου, Έλενας Πέγκα, κ.ά.), Οι Γάτες έχουν Επτά Ζωές (Τζένυ Έρπενμπεκ), Οδυσσέας – Ιθάκη – Όμηρος (Δημήτρη Δημητριάδη), Ιουδίθ (Χάουαρντ Μπάρκερ) και Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (Δ. Δημητριάδη) με το οποίο συμμετείχε στην ΧIV Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος Δελφών, (Ιούλιος 2009) και στα 44α Δημήτρια (Θεσσαλονίκη 2009). Τον Νοέμβριο του 2010 παρουσίασε την Ιουδίθ στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του τριπτύχου Παράσταση-Συζήτηση-Έκθεση: Συνομιλώντας με τον Barker. Την περίοδο 2011- 2012 παρουσιάζει την παράσταση Lulu Α’ και Β’ Σχεδίασμα (Φρανκ Βεντεκιντ) στο Booze Cooperativa και Στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η εταιρεία DameBlanche επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2006.

Συνεργάστηκε με τους: Μ. Lohman (Βιέννη), Tilo Crigar (Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα 97), Αττίλα Ρέτλυ, Δημήτρη Καμαρωτό και Μιχάλη Δέλτα. Εκτός Dameblanche, έχει πρωταγωνιστήσει σε παραγωγές όπως Δεύτερη Λύση (σκην. Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου) και είχε τον ομώνυμο ρόλο στη Γυναίκα του Γκόρκι σε κείμενο και σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα (Κινητήρας Studio, 2011). Δίδαξε υποκριτική (1987-1994) στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, στο μεταπτυχιακό του Αγγλικού Τμήματος του ΑΠΘ, στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας καθώς και σε σεμινάρια που διοργανώνει η DameBlanche σε συνεργασία με το Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe Θεσσαλονίκης, την Ανώτερη Σχολή Χορού Αμαλίας Στρινοπούλου και το Study Space (Θεσσαλονίκη). Συνεργάζεται με το θέατρο Χώρα και το Κέντρο Ψυχοθεραπείας μέσω Δράματος και διδάσκει στο Θέατρο των Αλλαγών. Τη θεατρική περίοδο 2012-2013 παρουσίασε τον Επισκέπτη (Τ. Ουίλλιαμς), την Αφροδίτη στον Άδη (Θέατρο στο Λουτρό των Αέρηδων) και ‘Το Δέντρο’ της Μαρίας Λαϊνά στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου (‘Αναγνώσεις’ της Σίσσυ Παπαθανασίου).

«Το Δέντρο»: ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Αναγνώσεις 2013

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σίσσυ Παπαθανασίου

Εθνικό Θέατρο

«Το Δέντρο» από την ομάδα «Dame Blanche», σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη

 

Οι «Αναγνώσεις» σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας εμφανίστηκαν το 2005 με πρωτοβουλία και προσωπική δουλειά της Σίσσυς Παπαθανασίου. Το 2007 υιοθετήθηκαν από το Εθνικό Θέατρο του Γ. Χουβαρδά, συνεχίζοντας να προβάλλουν νέα έργα καθιερωμένων αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων με μεγάλη ανταπόκριση. Φέτος, σε κάποιες περιπτώσεις, το κοινό δημιούργησε το αδιαχώρητο στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Κτηρίου Τσίλερ.

Τέτοια περίπτωση ήταν η εναρκτήρια της όλης εκδήλωσης «Ανάγνωση» του νέου έργου της Μαρίας Λαϊνά «Το Δέντρο» από την ομάδα «Dame Blanche», σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη (15/5/2013). Ενα κείμενο που παραπέμπει έντονα στο μπεκετικό «Περιμένοντας τον Γκοντό», αλλά και με εμφανή σουρεαλιστικά στοιχεία, που απελευθερώνει μια στιβαρή ποιητική φαντασία. Η Λαϊνά τέμνει με υπόγειο χιούμορ και ανατρεπτικό πνεύμα κάθε κατεστημένη και επιβεβλημένη οπτική των πραγμάτων, προτείνοντας την πολυεστίαση ως μόνη δημοκρατική προοπτική θέασης του κόσμου μας, ενώ ταυτόχρονα διαλύει την καθιερωμένη σχέση σημαίνοντος και σημαινόμενου, σημείου και αντικειμένου αναφοράς του. Το δέντρο της έτσι μπορεί να υπάρχει, να το φωτογραφίζουν, να το κόβουν ανάλογα με το βλέμμα που ο καθείς θα ρίξει πάνω του, ενώ ακόμη και τα χρώματά του είναι απόρροια της συναισθηματικής κατάστασης του θεατή του. Μήπως έτσι δεν βλέπουμε και τα όσα διαδραματίζονται σε μια σκηνή, θεατρική ή του κόσμου γύρω μας;

Η Χρύσα Καψούλη σεβάστηκε απόλυτα την αρχική «μπεκετική» σύμβαση, άφησε έντονη την αίσθηση του χιούμορ και του παιγνίου, υπερβαίνοντας στη διδασκαλία της την απλή ανάγνωση και προτείνοντας μια εν δυνάμει σκηνοθεσία: τα εμπνευσμένα κοστούμια της Ασης Δημητρακοπούλου με τα μπλε-κόκκινα χρώματα προέκυπταν απευθείας από τα ίδια τα πρόσωπα, τον Α’ και Β’ που σε ένα μη τόπο, με το αόρατο δέντρο να αποτελεί τη βασική τους ενασχόληση, διασταυρώνονται με διάφορους περαστικούς που στόχο τους έχουν το δέντρο. Οι μουσικές επεμβάσεις του Αποστόλη Λεβεντόπουλου σχολιάζουν το λόγο των ηθοποιών Μαρίας Ριζιώτη, Σπύρου Βάρελη και, των βασικών ρόλων του Βασίλη Βασιλάκη, που κινήθηκε σε πλαίσιο αναλογίου, και ενός εκφραστικού, υπερκινητικού και πρόσφορου σε τσαλάκωμα, δοτικού Στράτου Τζώρτζογλου.

Μια «Ανάγνωση» με απόλυτα συγκεκριμενοποιημένη τη σκηνοθετική της εκφώνηση, που έκανε σαφή τα μηνύματα του κειμένου και θα ήταν ευχής έργο να βρει σύντομα την κατάλληλη θεατρική σκηνή για την πλήρη ανάπτυξή της.

Μη έχοντας τη δυνατότητα να παρακολουθήσω το σύνολο των επτά «Αναγνώσεων» με έργα των Χρύσας Σπηλιώτη, Ζαφείρη Βάλβη, Λείας Βιτάλη, Μιχαήλ Ανθη, Ρούλας Γεωργακοπούλου, θα σταθώ στην τελευταία «Ανάγνωση» του έργου του πρωτοεμφανιζόμενου αλλά γνωστού από παράπλευρες καλλιτεχνικές δραστηριότητες Τσιμάρα Τζανάτου με τίτλο «Η Εκκρεμότητα» (19/5/2013). Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Βασίλης Νούλας της ομάδας «Nova Melancholia», δημιουργώντας σχεδόν ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση, εφόσον προσεχτούν λεπτομέρειες κυρίως πάνω στη διδασκαλία λόγου και εκφοράς του καθ’ όλα ενδιαφέροντος ως σκηνικής παρουσίας νεαρού Φίλιππου Παπαχριστοδούλου στον κεντρικό ρόλο. Αυτόν ενός νέου που ένα απλό συμβάν τον οδηγεί σε μια αναδιαπραγμάτευση της πραγματικής του ταυτότητας μέσα από μια φιλοσοφική-υπαρξιακή αναζήτηση. Το όλο διαδραματίζεται εκτός ρεαλιστικού πλαισίου, σε εικαστική εγκατάσταση της παρούσας μουσικά επί σκηνής Σοφίας Σιμάκη, ενώ η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου ερμηνεύει κινησιολογικά τις περίπλοκες συναισθηματικές καταστάσεις του ήρωα. Σε διαρκή διάλογο μαζί του, ατού της παράστασης, το παλλόμενο υποκριτικό εργαλείο που λέγεται Βίκυ Κυριακουλάκου, μια ηθοποιός που φωνητικά μπορεί να αποδώσει με την ίδια διαύγεια κάθε πτυχή γλωσσικού ανθρώπινου παράγωγου.

Ενα ακόμη έργο που ευτύχησε στη σκηνοθετική του πρόταση και οφείλει να βρει την ολοκληρωμένη εκδοχή του στη σκηνή.

Ας ελπίσουμε ότι η επιμονή, το μεράκι, η δουλειά της Σ. Παπαθανασίου θα βρουν ανταπόκριση και από τη νέα διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου.

“Το Δέντρο” στο Εθνικό Θέατρο

webbanner

Το δέντρο

της Μαρίας Λαϊνα
Σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη
Με τους: Βασίλη Βασιλάκη, Στράτο Τζώρτζογλου
Σπύρο Βάρελη, Μαρία Ριζιώτη

Αναγνώσεις
Εθνικό Θέατρο
Τετάρτη 15 Μαΐου 2013, ώρα 18.00

Το δέντρο.
Το κέντρο του κόσμου
Η axis mundi.
Και γύρω του δύο περιθωριακοί -ή μήπως όχι;- τύποι, αλληλοσυμπληρούμενοι, να δένουν τη ζωή τους και την ύπαρξή τους γύρω από αυτό.
Κάθε ένας από αυτούς το βλέπει σε διαφορετική θέση, το δέντρο όμως είναι εκεί.
Μένει πάντα εκεί, ακόμα και όταν η γυναίκα το φωτογραφίσει, ο ξυλοκόπος το κόψει, όταν ο εθισμένος το ψάξει για να ξεκουραστεί, όταν ο τυχαίος ταξιδιώτης το αγνοήσει για χάρη του βουνού.
Είναι αληθινό ή απομίμηση;
Υπάρχει ή είναι αποκύημα της φαντασίας τους;
Α. Πάντως, αν κάποιος θελήσει να μας κουνήσει από δω, εμείς θα μείνουμε ακούνητοι. Ακίνητοι.  Στύλος. Σύμφωνοι;
Β. Μην το συζητάς.
A. Όχι, γιατί μερικές φορές άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε.
Β. Δεν μιλάμε για μας.
Α. Σωστό. Δεν μιλάμε για μας! Εμείς λοιπόν θα μείνουμε στύλος. Το πολύ πολύ να κλείσουμε το μάτι.
Ένα μονόπρακτο της Μαρίας Λαϊνα, που πραγματεύεται τα βασικά αρχέτυπα του κέντρου του κόσμου, του πάνω και του κάτω -όπως στις αρχαίες μυθολογίες ο κόσμος χωριζόταν σε τρία επίπεδα, που ενώνονταν από τον αρχαίο στύλο ή το δέντροτης ζωής.
Η Γυναίκα, ο Ξυλοκόπος, ο Εθισμένος, ο Ταξιδιώτης δεν είναι παρά αρχετυπικές μορφές που θα ταξιδέψουν στον ενδιάμεσο χώρο, και θα προσπαθήσουν να απομακρύνουν τους ήρωες του έργου από το σκοπό τους: από την σύνδεση της ύπαρξήςτους με το δέντρο.
Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη
Παίζουν: Βασίλης Βασιλάκης, Στράτος Τζώρτζογλου
Σπύρος Βάρελης, Μαρία Ριζιώτη
Θεατρολόγος / Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Ζωντανή Μουσική: Απόστολος Λεβεντόπουλος
Ενδυματολόγος: Άση Δημητρολοπούλου
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Φωτογραφία: Ζωή Μαντά
Επικοινωνία: Μαρία Σούμπερτ/ Cloud 7
Παραγωγή: www.dameblanche.gr

ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Εθνικό Θέατρο
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, 104 37, Αθήνα
Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ
Πληροφορίες και εισιτήρια στα ταμεία του Εθνικού Θεάτρου,
Τηλ. 210 5288170-1, 210 5288173
Αναγνώσεις
Οι «Αναγνώσεις», ένας από τους πιο επιτυχημένους θεσμούς των τελευταίων χρόνων, συνεχίζουν να δίνουν έμφαση στην ελληνική δραματουργία
και να στηρίζουν τις προσπάθειες των νέων δημιουργών. Με τη συμβολή των αξιόλογων συνεργατών και μια άρτια οργανωμένη παρουσίαση από σημαντικούς καλλιτέχνες, ο θεσμός έχει καταξιωθεί στη συνείδηση των θεατρόφιλων ως ένας πυρήνας από τον οποίο πηγάζουν οι νέες φωνές του ελληνικού θεάτρου. Την επιμέλεια έχει η θεατρολόγος Σίσσυ Παπαθανασίου.

Μαρία Σούμπερτ / Cloud 7