Χρύσα Καψούλη: «Ό,τι και να διεκδικείς, όταν διεκδικείς, είναι πολιτική πράξη»

Η Χρύσα Καψούλη παρουσιάζει τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη: μια spoken word performance βασισμένη σε ένα μονόπρακτο βαθιά ανθρώπινο, που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα.

Η σκηνοθέτιδα Χρύσα Καψούλη μίλησε στο Art Magazine.

-Εξηγήστε μας σας παρακαλώ τον όρο spoken word performance.
Ο όρος «spoken word performance» είναι ένας διεθνής αισθητικός όρος για να προσδιορίσεις το ύφος και τους στόχους μιας επιτέλεσης/performance. Δίνεις προτεραιότητα στον ποιητικό λόγο, με έμφαση στη μουσικότητα του λόγου και στον ρυθμό του. Η μουσική κυρίως (ή και άλλα στοιχεία όπως η κίνηση ή η εικαστικότητα) βρίσκεται σε πλήρη διάλογο με τις λέξεις. Δεν είναι απλώς ένας μονόλογος με συνοδευτική μουσική σε κάποια σημεία. Αλλά: λόγος και μουσική που λειτουργούν μαζί. Το κοινό είναι αντιμέτωπο με τις έννοιες και το νόημα των λέξεων και συνήθως όταν χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό, καταλαβαίνουμε ότι αυτό που θα ειπωθεί έχει και έναν πολιτικό χαρακτήρα. Εδώ από τον Δημητριάδη έχουμε ένα «Άγγελμα Γεννητικό» όπως διευκρινίζει και ο ίδιος ο συγγραφέας, όπου μέσω του Έρωτα μιλάς για τη ζωή και την διεκδίκηση της επιθυμίας του ανθρώπου. Ό,τι και να διεκδικείς, όταν διεκδικείς, είναι πολιτική πράξη. Και πολιτικός λόγος, στην προκειμένη περίπτωση. Και η ποίηση, είναι από τη φύση της πολιτική, αφού εξεγείρει συνειδήσεις. Η ποίηση δεν είναι συναισθηματολογία και εφησυχασμός.

– Πώς επιλέξατε να ανεβάσετε το έργο αυτό; Θεωρείτε πως είναι επίκαιρο;
Το έργο είναι τόσο επίκαιρο όσο ποτέ: Μιλάει για την πλήρη αποδοχή του «άλλου» μέσω του έρωτα. Τι πιο δυνατό απο τον έρωτα: είτε μιλάς κυριολεκτικά για αυτόν είτε μεταφορικά, μιλάς για την συνομιλία σου με τον «άλλον». Όταν η Κασσάνδρα ενώθηκε με τον Απόλλωνα αντιστράφηκε και ο κόσμος. Αν δεν μπούμε μέσα στον άλλον πως μπορούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο. Ότι κ αν σημαίνει αυτό, ο «άλλος» πάντα είναι ένας ξένος. Μόνο ο έρωτας μας κάνει να τον αποδεχθούμε να τον κατανοήσουμε πλήρως. Να προχωρήσουμε στη Ζωή. «Πίστη Άγαμη Ελπίδα» είναι –κατά τον Δημητριάδη, το τρίπτυχο για να ξυπνάς το πρωί και να συνεχίζεις να ζεις. Αλλιώς ο κόσμος δεν έχει κανένα νόημα.

– Ποια η θέση σας σχετικά με τα κηρύγματα της Κασσάνδρας περί ολικής επικράτησης τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου;
Είναι ένα απο τα πιο γοητευτικά και καταραμένα πρόσωπα της μυθολογίας η Κασσάνδρα: αρνείται τον Έρωτα του θεού προλέγει το μέλλον και κανείς δεν την πιστεύει. Είναι μεγάλη κατάρα να ξέρεις. Και μάλιστα να ξέρεις από πριν. Να βλέπεις τα μελλούμενα και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε για να τα αλλάξεις. Ο Ευαγγελισμός, η αποδοχή του Έρωτα κάνει την Κασσάνδρα φωτισμένη να μιλάει για το τώρα και το Ναι. «…όχι προφήτης δεινών, φυτις ΚΑΛΩΝ». Στον άτυπο Μεσαίωνα που ζούμε σήμερα, το καλό έχει αποχωρήσει απο τον κόσμο μας. Έχουμε ανάγκη τη ποίηση. Την πίστη για έναν καλύτερο κόσμο όπου «… όλοι με όλους, ναι…». Το Ναι είναι η νέα επανάσταση. Η επανάσταση του Όχι που ξέραμε ως τώρα, και ερχόταν ως άρνηση πάντα, απέτυχε. Τόσο, που παρ’ ολίγο να μη μείνει κανείς μας ζωντανός.

Μιλήστε μας για την καλλιτεχνική σας συνεργασία με το Μιχάλη Δέλτα.
Άκουγα πολύ τους Στέρεο Νόβα. Στη συνέχεια παρακολουθούσα μουσικά τον Δέλτα μου άρεσαν τα λόγια στα τραγούδια του- είχαν ένα πολιτικό queer λόγο. Μόλις λοιπόν ολοκληρώθηκε το κείμενο της Κασσάνδρας απο τον Δημητριάδη σκέφτηκα ότι αυτό ήταν ένα υλικό που θα ενδιέφερε το Μιχάλη, είχε έντονο ερωτικό χαρακτήρα το κείμενο. Έτσι βρέθηκα στο σπίτι του. Του έδωσα το κείμενο ξετρελάθηκε και αυτό ήταν: περάσαμε μαζί τρεις μήνες που δουλεύαμε καθημερινά πάνω στης λέξεις και τα νοήματα. Βγαίναμε μαζί, λέγαμε τα προσωπικά μας. Μέχρι να φτάσουμε στους Δελφούς και να δείξουμε την Κασσάνδρα, ήμασταν συγγενείς πια.

– Από που αντλείτε γενικά την έμπνευση σας ως δημιουργός;
Τα ερεθίσματα τα παίρνω απο τον κόσμο γύρω μου και απο την πόλη . Δεν είμαι ο απομονωμένος καλλιτέχνης που μονάζει. Είμαι πολίτης του κόσμου. Έτσι η Κασσάνδρα για μένα είναι ένας «συμπολίτης» μου στα Πατήσια ή στη Κυψέλη. Που βλέποντάς τον ξέρω την δύναμη μέλλοντος που φέρει, αφού καταφέρνει να ζει ακόμα παρά τις συνθήκες. Και το να κάνεις θέατρο σήμερα, ένας λόγος σε κάνει: δεν κρατιέσαι. Θέλεις να μιλήσεις. Έχεις μια δύναμη μέλλοντος. Κι εσύ. Ένα ψυχικό ένστικτο επιβίωσης. Ως καλλιτέχνης, από αυτό κρατιέμαι: έναν ελάχιστο «κόκκο άμμου» μέσα μου. Αυτός ο κόκκος άμμου, είναι και η ουσιαστική μου συγγένεια. Η εκλεκτική μου συγγένεια.

– Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Στις 12 Ιουνίου, θα κάνω τη σκηνοθεσία μιας performance με μια μεγάλη ομάδα ανδρών, σε μια συνεργασία με την ΜΚΟ «Τεχνοδρομώ» που ασχολείται με ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, πάνω στο έργο «Κ» του Τσιμάρα Τζανάτου. Ένα κείμενο που αφορμή του ήταν θα έλεγε κανείς μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, κρατουμένων, που η κοινωνία τους αντιμετωπίζει ως σκουπίδια. Ο άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι.

Πληροφορίες
Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας
του Δημήτρη Δημητριάδη
με την Χρύσα Καψούλη

Από τις 7 Φεβρουαρίου μέχρι την Κυριακή 5 Απριλίου 2015
κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
γενική είσοδος : 10 € | φοιτητικό : 8 € | κάρτα ανεργίας, κάρτα ΣΕΗ : 5 €

Πολυχώρος Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11361, Κυψέλη, Αθήνα
Τηλ: 213 00 40 496 | Κινητό: 69 45 34 84 45 | Email: [email protected]| http://polychorosket.gr/

Πηγή: www.artmag.gr

 

 

«Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας. Γεννητικό άγγελμα»: Κριτική ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

«Ποτέ να μην αρνείστε σ’ εκείνον που ποθεί εκείνο που ποθεί»

Αυτό είναι το προσωπικό δίδαγμα που μεταδίδει στον κόσμο η νέα αυτή Κασσάνδρα όπως τη συνέλαβε ο Δημήτρης Δημητριάδης στο έργο του «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας. Γεννητικό άγγελμα».

Σε αντίθεση με την Κασσάνδρα των ομηρικών επών και των κλασικών τραγικών, εκείνη που η κατάρα του Απόλλωνα καταδίκασε να προφητεύει δίχως να γίνεται πιστευτή ως τιμωρία γιατί αρνήθηκε τον έρωτά του, η νέα αυτή Κασσάνδρα οικτίρει τον μυθικό ανέραστο εαυτό της και υμνεί τη δύναμη του έρωτα, της ερωτικής συνεύρεσης, της ένωσης σε σώμα ένα, τον συγκρητισμό αρσενικού και θηλυκού, την ουσία της «ενσάρκωσης»:

«Ο Απόλλων έγινε Κασσάνδρας/Ο άντρας και η γυναίκα σάρκα και μόνο/Η σάρκα έγινε άντρας και γυναίκα/Ο άντρας και η γυναίκα ενσαρκώθηκαν/Σωματώθηκαν».

Foto-Kassandra-3-Δ.-Δημητριάδη-Χρύσα-Καψούλη-1040x750Αυτή η νέα Κασσάνδρα μοιράζει τη διαχρονική ύπαρξή της σε δύο εποχές: εκείνη της άρνησης του έρωτα, της απόρριψης του άντρα Απόλλωνα των μυθικών της χρόνων και αυτή της σύγχρονης εποχής όπου υμνεί με χίλιους τρόπους την χαρά της ερωτικής πράξης, την ανάσταση και ανάταση ψυχική και σωματική, την ανθοφορία της. Η νέα Κασσάνδρα ευαγγελίζεται για όλο τον κόσμο τη χαρά της ερωτικής δοτικότητας, την εγκατάλειψη στον πόθο των σωμάτων. Ο έρωτας εξανθρωπίζει στη ζωικότητά του, ο έρωτας φέρνει την ισονομία των ανθρώπων όπου ο ξένος, ο όποιος Άλλος, γίνεται οικείος: «Εγώ η Ασιάτισσα/ από Ασιάτισσα έγινα γυναίκα/Από Ασιάτισσα τίποτε/Μόνον άνθρωπος».

Η νέα Κασσάνδρα φέρνει το διάγγελμα για μια νέα εποχή όπου ο έρωτας, ο βόγγος του έρωτα υποκαθιστά διωγμούς, διώχνει πολέμους, σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής: μια νέα παγκόσμια κοινωνία γεννιέται, εξ ού και ο υπότιτλος «Γεννητικό άγγελμα».

Η Χρύσα Καψούλη, με την ομάδα της DameBlanche, ανέβασε για πρώτη φορά, κατόπιν παραγγελίας, το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη στο θέατρο των Δελφών το καλοκαίρι του 2009, στο πλαίσιο της «3ης Συνάντησης Νέων Δημιουργών με αφορμή το Αρχαίο Δράμα» του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Εκεί, το έργο παρουσιάστηκε με τη μορφή «μουσικού θεάτρου» με την έννοια ότι ο Μιχάλης Δέλτα που έγραψε μουσική ειδικά πάνω στο κείμενο έπαιζε ζωντανά επί σκηνής (ποιών ταυτόχρονα ένα είδος παρόντος Απόλλωνα-αποδέκτη μέρους του λόγου) ενώ η σκηνοθέτις και ερμηνεύτρια Χρύσα Καψούλη απέδωσε τον λόγο πατώντας πάνω στη μουσική και σε συνεχή διάλογο με τον συνθέτη. Ένα είδος απαγγελτικού ορατόριου που απέδιδε το πνεύμα του «αγγέλματος».

Foto-Kassandra-1-Kapsouli-Dimitriadis-1040x675Σήμερα, στον μικρό αντι-θεατρικό χώρο του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων οι συνθήκες αλλάζουν. Η μουσική δεν είναι πλέον ζωντανή. Η απόδοση χάνει τη μουσικότητά της και η μουσική γίνεται μουσικό χαλί που ακούγεται ανεξάρτητα από τον λόγο. Ταυτόχρονα, ο χώρος με τους μεγάλους άδειους τοίχους και τις καρέκλες των θεατών μετωπικά τοποθετημένες πάνω στο μωσαϊκό του οποίου ένα μέρος αποτελεί τη «σκηνή» δεν συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας, δεδομένων και των σχηματικών φωτισμών (Βαλεντίνα Ταμιωλάκη).

Σε αυτά λειτουργεί αναπληρωματικά το εξαιρετικής σύλληψης κοστούμι του Αντώνη Βολανάκη, ένα πολύχρωμο κιμονό με το οποίο η ηθοποιός εμφανίζεται αρχικά να φοράει πάνω από το μπορντώ αραχνοΰφαντο φόρεμα και που στη συνέχεια θα απλωθεί στο έδαφος, από τη μονόχρωμη εσωτερική πλευρά του, οριοθετώντας ουσιαστικά τον χώρο εντός ή πέριξ του οποίου κινείται το δραματικό πρόσωπο. Κοστούμι-σκηνικό στοιχείο που δεν υπήρχε στην παράσταση των Δελφών συμβάλλοντας τώρα, στη νέα ανάγνωση, στην αίσθηση εξωτισμού της Κασσάνδρας έως ότου αυτή αποκαλύψει ότι απέκτησε τη γνώση, ότι εγκατέλειψε την «ασιατική» αρνητικότητά της απέναντι στο κάλεσμα του άντρα. Γιατί: «Η γνώση του άντρα που ποθεί είναι όλη η γνώση/Γιατί ο πόθος του άντρα είναι ιερός/Και ό,τι είναι ιερό είναι πόθος/Και ό,τι είναι πόθος είναι ιερό/ Όλος ο άντρας είναι ιερός όταν ποθεί».

Αυτά τα λόγια εκφέρει από ένα παράπλευρο «στόμα» καθώς δίπλα στη άκρη του πραγματικού, πρότερου στόματος, έχουν σχηματιστεί με κόκκινο κραγιόν δεύτερα χείλη που ακυρώνουν τα άβαφα κανονικά. Ένα μικρό, ευφυές εύρημα.

Η ερμηνεία περιορίστηκε κινησιολογικά σε ελάχιστη ανάπτυξη του σώματος στον χώρο που έμεινε δέσμιο του κιμονό-τόπου ενώ νομίζω ότι η «καταγωγή» του υπέβαλε χειρονομιακούς κώδικες του ελάχιστου που παρέπεμπαν σε γιαπωνέζικη κινησιολογία-έως ενός βαθμού θεμιτή και ερμηνεύσιμη. Υπήρχαν ωστόσο στιγμές του κειμένου, με τις παραινέσεις προς τον αποδέκτη-κοινό, όπου το πρόσωπο βγαίνει από την προσωπική του μέθεξη κι εκεί η κινησιολογία και στάση του σώματος θα έπρεπε να αποποιούνται το στυλιζάρισμα και να αποκτούν την αμεσότητα της απεύθυνσης.

Foto - Kassandra Δ. Δημητριάδη2, Χρύσα Καψούλη

Φωνητικά, η Χρύσα Καψούλη επέλεξε τον εξαγγελτικό τόνο σε όλο σχεδόν το κείμενο ενδυναμωμένο μάλιστα από ενισχυτική ψείρα. Θεωρώ τη χρήση ψείρας σε έναν κλειστό και τόσο μικρό χώρο ατόπημα καθώς η ηθοποιός διαθέτει ισχυρή μεταλλική (επιδαύρεια) φωνή που η ενίσχυση έκανε διαπεραστική αλλά και δεν επέτρεπε να αναδειχτούν οι φωνητικές διαβαθμίσεις της. Απόδειξη το ότι όταν, από τεχνική βλάβη, έκλεισε προς το τέλος η ενίσχυση, ακούστηκε συγκινητικά αισθαντικό το κάλεσμα στον έρωτα της ευαγγελιζόμενης Κασσάνδρας.

Θεωρώ ότι το ίδιο τεχνικό μέσο (και όχι δραματουργική αβλεψία) απορρόφησε και την τριπλή απεύθυνση του κειμένου -με τις αναγκαίες διαφορετικές εκφορές λόγου- που δεν φάνηκε στην εκφώνηση: αυτή προς τον ίδιο τον εαυτό του μονολογούντος προσώπου, αυτή προς τον Απόλλωνα με τον οποίο συχνά συγχέεται γραμματικά (εγώ-εσύ) και, τέλος, αυτή προς τον θεατή-ακροατή του και ουσιαστικό δέκτη της έκκλησης.

Στο τέλος, ένας ολόγυμνος άντρας (Μορφέας Παπουτσάκης αρχικά, Τσιμάρας Τζανάτος στις μετέπειτα παραστάσεις) εμφανίζεται ανάμεσα από τους θεατές, την περιβάλλει για μια στιγμή με μια αύρα χαδιού και εξαφανίζεται. Πρόκειται για την αναγκαία, ως αποδέκτη του λόγου, παρουσία του Απόλλωνα που, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε ήδη νωρίτερα να έχει δηλωθεί έστω και φευγαλέα δίνοντας νέα διάσταση στον μονόλογο αλλά και κάνοντας ορατό τον άλλο (εκτός από το κοινό) αποδέκτη και ουσιαστικό εμπνευστή του λόγου-αγγέλματος.

Ίσως ένα δεύτερο σκηνοθετικό «αυτί» και «μάτι» να είχε συνδράμει στην απάλειψη στοιχείων που μείωναν αδίκως το αποτέλεσμα. Ο αυτοσκηνοθετούμενος ηθοποιός έχει ανάγκη από στιβαρούς συμβούλους ώστε να προστατεύει τον εαυτό και τα εργαλεία του από υπερέκθεση.

Τελική διαπίστωση για τους επί σκηνής μονολογούντες: Ο ηθοποιός, μόνος επί σκηνής, λάμπει ως παραγωγός φωτός αλλά και κινδυνεύει να καεί από το φως του.

* Καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών.

1 Σάββας Πατσαλίδης, «Ο θεατρικός μονόλογος την εποχή του ναρκισσισμού», Παράβασις, Επιστημονικό Δελτίο Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, τχ. 8 (2008), σ. 227-242.

2 Ραδιοφωνική δημιουργία του Αρτώ με τίτλο: Pour en finir avec le jugement de Dieu.Ηχογραφήθηκε για τη Γαλλική Ραδιοφωνία στις 22 και 29 Νοεμβρίου 1947 αλλά λογοκρίθηκε στην πρώτη της ήδη μετάδοση, την 1η Φεβρουαρίου 1948.

Πηγή: http://www.imerodromos.gr/monologoi-2/

Χρύσα Καψούλη: «Όσο πιο τεράστιο είναι το Εγώ, τόσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος»

της Μαρίας Παπουτσή
Σκηνοθετεί, παίζει, διδάσκει υποκριτική και έχει συνεργαστεί με «δυνατά» ονόματα του χώρου εδώ και τρεις δεκαετίες. Μέσα από το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» που ανεβαίνει στο ΚΕΤ από τις 7 Φεβρουαρίου, η Χρύσα Καψούλη, η οποία υπογράφει εκτός από την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία, θα μας συστήσει μια άλλη Κασσάνδρα, ανατρεπτική που αναιρεί και παραβιάζει την παράδοση, αυτή που προχωρά στο χρόνο βαθιά ανθρώπινη, σημερινή, διεκδικητική.

Συστήστε μας την Κασσάνδρα;
Αν ήταν άνθρωπος η Κασσάνδρα, και μου ζητούσαν να την συστήσω θα έλεγα: Από εδώ η Γυναίκα που έκανε όλα τα Όχι της, Ναι. Γιατί η Κασσάνδρα αυτό είναι: η απόλυτη αποδοχή.
Η Κασσάνδρα της μυθολογίας τι σχέση έχει με την Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη που υποδύεστε;
Όταν ακούει κανείς την Κασσάνδρα -χωρίς καν να σκεφτεί πολύ- ανατρέχει στην Αρχαία τραγωδία . Αυτοί οι μύθοι είναι ανεξάντλητοι και συγχρόνως σου δίνουν την δυνατότητα να δώσεις νέες εκδοχές τους . Εδώ ο Δημητριάδης ανατρέπει, αναιρεί και παραβιάζει την παράδοση, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε την νέα Κασσάνδρα: αυτή που προχωρά στο χρόνο και από προφήτισσα κακών, έγινε ” φύτις καλών “.
Έρχεται να σπείρει το καλό, να φέρει την καλοσύνη στον κόσμο. Αλλά η καλοσύνη της δεν έχει καμιά γραφικότητα. Είναι σκληρή. Γιατί διεκδικεί. Είναι μια «καλοσύνη» όπως την διατυπώνει και ο Σαίξπηρ στον Άμλετ: «Από καλοσύνη είμαι σκληρός…». Γι’ αυτό και ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήματα σκληρά. Ερωτήματα που στο τέλος καταρρίπτονται και έρχεται η λύτρωση. Λέει ίσως το πιο σκληρό που μπορεί να πει κανείς για τον εαυτό του: αν αισθάνεσαι ξένος με τον εαυτό σου, τότε δεν υπάρχει σωτηρία .
Η Κασσάνδρα πρεσβεύει το καινούργιο. Το νέο. Μιαν άλλη εποχή των ανθρώπων. Μέσα σε μια παραφορά, με τη φρενήρη αφήγησή της, καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις του παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες. Και έτσι φλεγόμενη, διακηρύσσει την ολική επικράτηση της προσφοράς και της αποδοχής του πόθου του ανθρώπου.
Από ποιες δοκιμασίες περνάει;
Η Κασσάνδρα έχει περάσει τις δοκιμασίες που περνάει ένας άνθρωπος όταν αρνείται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία από την άρνηση στον άνθρωπο. Να αρνείσαι τον εαυτό σου, το σώμα σου, την επιθυμία σου. Να μην ζεις το τώρα σου. Να έχεις ζήσει στον κόσμο των Όχι. Αυτός ήταν ο κόσμος που γνώρισε και το λέει:
«…ένας κόσμος γεμάτος ασυνέπειες, γεμάτος δισταγμούς και αρνήσεις, αναβολές και ατολμίες, φοβίες, ματαιώσεις, αντιρρήσεις, μεταθέσεις …»
Εδώ αποδεσμεύεται από τον πριν εαυτό της και ανοίγεται στον θεό Απόλλωνα. Γκρεμίζει όλο το παρελθόν της, για να υπάρξει στο τώρα.Ποια είναι τα συναισθήματα που «βγάζει» στο μονόλογό της;
Η Κασσάνδρα έχει μια πλημμυρίδα αισθημάτων. Είναι η πρώτη φορά που είναι πλήρης αισθημάτων. Βρίσκεται σε έναν ψυχικό και σωματικό οργασμό. Αυτός ο οργασμός παράγει τον χείμαρρο λόγου που εκφέρει. Και όπως στον έρωτα, «ιδρώνει λέξεις» θα λέγαμε. Βρίσκεται σε μια ερωτική σχέση με το σύμπαν μέσω των λέξεων.Πώς είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου;
Σε κάποια από τα έργα που έχω σκηνοθετήσει, έχω παίξει κιόλας. Και θα έλεγα πως σαν ηθοποιός έχω την πιο δύσκολη σχέση με τον σκηνοθέτη, που είμαι. Αφού ο ηθοποιός μέσα μου δεν ησυχάζει. Και έχει μια δημιουργική σύγκρουση με τον σκηνοθέτη. Βλέπετε είναι συνδεδεμένα και τα δυο μέσα μου όντας 30 χρόνια στη δουλειά αυτή σαν ηθοποιός που πιστεύει στην παρουσία και στην ανάγκη του σκηνοθέτη στο θέατρο. Εδώ βρίσκομαι μόνη μου, εγώ με εμένα. Δύσκολο πολύ. Αλλά έχω αποφασίσει ό,τι θα αποφάσιζα αν σκηνοθετούσα μόνο: να δώσω χώρο στην ηθοποιό που είμαι. Ήθελα πολύ να παίξω αυτό το κείμενο, ήθελα να είμαι εγώ αυτή η Κασσάνδρα, να υπάρξουμε μαζί. Δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω τι είναι αυτό που με ελκύει και με φοβίζει την ίδια στιγμή. Μάλλον αυτή η υπέρ -έκθεση είναι μια στάση ζωής. Ίσως αυτό καλούμαι να κάνω: να ριψοκινδυνεύω, να ρισκάρω και να εκτίθεμαι. Και πια, το αποδέχομαι. Περνάω σαν άνθρωπος στην εποχή της αποδοχής μου κι εγώ, σαν την Κασσάνδρα.

Η προσωπική σας σχέση για τον έρωτα…
Η σχέση μου με τον έρωτα είναι απόλυτη . Ήταν. Έρωτας και θάνατος. Μπορώ να πω: τα έχω δει όλα (lol). Αν ο Έρωτας είναι η γέννηση και η ανάγκη μας να αντέξουμε τον θάνατο, ναι ισχύει απόλυτα. Βρίσκομαι συχνά σε αυτήν την εξοργιστική παραζάλη γενικότερα, και δη θεατρικά, κάνοντας μια δουλειά που χτίζεις και γκρεμίζεις, την ίδια στιγμή. Το έργο σύντομα πεθαίνει κι εγώ πάντα έχω μεγάλη φορά για να αρχίσω από την αρχή. Όσο για τη ζωή μου έχω ερωτευτεί. Και έχω αποκτήσει μια κόρη από αυτόν τον Έρωτα, που αυτό για μένα είναι ό,τι πιο πολύτιμο και πραγματικό έχω. Ας γίνω κι εγώ μια φορά εξομολογητική. Ας μου το επιτρέψω.

Τι είναι αυτό που θα «κρατούσατε» από την Κασσάνδρα για τον εαυτό σας;
Θα κρατούσα τη δύναμη της να μπορεί να χτίζει από την αρχή ξανά και ξανά. «Πάλι και πάλι.. .». Την Αντοχή της στο χρόνο. Τον Έρωτα της για αυτόν τον Άγγελο, Εξάγγελο Ευάγγελο που είναι ο Απόλλωνας και τη συνεύρεσή τους. Την Πίστη σε αυτόν. Και την Αγάπη στους Ξένους. Μόνο έχοντας μεγάλη Αγάπη στους Άλλους, στον Κόσμο, τεράστια Αγάπη για την Ανθρωπότητα που περικλείει και εσένα γίνεσαι «ιεραπόστολος» και μεταφέρεις με κάθε τρόπο την έννοια του καλού.

Έχει κάποια κοινά η «Κασσάνδρα» με τη Χρύσα;
Με κάθε τρόπο αισθάνομαι ότι συγγενεύω με την Κασσάνδρα. Έρχομαι από ένα πριν μου εγώ ως Χρύσα και πάω σε ένα μετά μου, όπως η Κασσάνδρα. Αλλά και ανεξαρτήτως αυτού, γενικά το θέατρο πολλές φορές σε κάνει να πιστεύεις πως ό,τι και αν βιώνεις στη σκηνή, είναι απόλυτα δικό σου, είσαι εσύ . Αυτό το βρίσκω συναρπαστικό γιατί διευρύνεσαι σαν άνθρωπος και σαν ψυχισμός. Το κείμενο σε μεγεθύνει. Ξεπερνάς τα όρια σου. Και το τεράστιο Εγώ σου. Που στην ουσία όσο πιο τεράστιο είναι το Εγώ, τόσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος.

Ποια είναι η ατάκα του έργου που συγκλονίζει;
«Το γυαλί του κόσμου έγινε σκόνη και πίσω του, δεν είχε τίποτε πίσω του, είδαμε το τίποτε ,μας έδειχνε, αλλά δεν είμαστε, το τίποτε να είμαστε…»

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Δημήτρη Δημητριάδη;
Το 2004 ετοίμαζα μια παράσταση στο ΚΘΒΕ με το τίτλο ” Ονείρου Οδύσσεια ” και είπα στον Δημητριάδη να γράψει ένα κείμενο, αυτό ήταν η αρχή της συνεργασίας, μετά ήρθαν κ άλλες . Το 2006 η «Ομηρειάδα» που έπαιξα την «Ιθάκη», και το 2009 γεννήθηκε η Κασσάνδρα και ο Ευαγγελισμός της, που ήταν πρόταση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών και μετά τα Δημήτρια. Και ακόμη δεν έχω απεμπλακεί ούτε απ τον συγγραφέα ούτε από το έργο. Γυρίζω συνεχώς κοντά τους.

Πηγή: www.in.gr

Όταν η Βίβλος και η Αναγέννηση εμπνέουν…

του Δημήτρη Φοινίτση

Η εταιρεία θεάτρου χορού και άλλων τεχνών DameΒlanche, που δραστηριοποιείται στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη από το 1998, παρουσιάζει από τις 15 Δεκεμβρίου και για λίγες βραδιές την παράσταση «Ιουδίθ- αποχωρισμός από το σώμα» του Howard Barker σ’ έναν μη θεατρικό χώρο, στην γκαλερί Skouze3 στο Μοναστηράκι. Πρόκειται για τη βιβλική ιστορία της Ιουδίθ και του Ολοφέρνη που αναφέρεται στα «Απόκρυφα» και που έχει αποτελέσει θέμα αναπαράστασης στην ιστορία της δυτικής ζωγραφικής. Ο ίδιος ο συγγραφέας αποκαλύπτει ότι εμπνεύσθηκε για να γράψει το έργο του από τον σχετικό πίνακα της Ιταλίδας αναγεννησιακής ζωγράφου Αρτεμισίας Τζεντιλένσκι. Η αντίφαση που απεικονίζεται στον πίνακα της Τζεντιλένσκι ανάμεσα στην απαράμιλλη ομορφιά της Ιουδίθ και στην αγριότητα της σκηνής της δολοφονίας του Ολοφέρνη οδήγησαν τον Μπάρκερ να συνθέσει ένα έργο όπου το προσωπικό ερωτικό στοιχείο και ο πόθος της ηδονής συμπλέκονται με την επιτακτική πολιτική πράξη της εξουδετέρωσης του άσπονδου εχθρού. Στο έργο του Μπάρκερ ο Ολοφέρνης μετατρέπεται σε φιλόσοφο του θανάτου και η Ιουδίθ προτάσσει την προσωπική ερωτική της επιθυμία στην πολιτική της αποστολή, δημιουργώντας μια κατάσταση λυρισμού, πάθους, έντασης και προσμονής. Η αβεβαιότητα και η ένταση της προσμονής ανάμεσα στο ερωτικό ζευγάρι ενισχύονται και περιπλέκονται ακόμη περισσότερο με την εισαγωγή από τον Μπάρκερ ενός τρίτου προσώπου, μιας υπηρέτριας που συνοδεύει την Ιουδίθ στη φονική της αποστολή. Η υπηρέτρια παίζει με απόλυτη μαεστρία τον υποκριτικό ρόλο μιας ζενικής δούλας, ενώ πότε ύπουλα πότε στα ίσια ωθεί την Ιουδίθ στην πράξη της εκτέλεσης. Πρόκειται για ένα τρίγωνο εξουσίας που παίζει το ανελέητο παιχνίδι του επί σκηνής μέχρι που η καταλυτική μορφή της υπηρέτριας/ υποβολέα οδηγεί την Ιουδίθ, χαμένη στην ερωτική της σαγήνη, στην εκτέλεση της μοιραίας πράξης. Η κινητήριος δύναμη της DameΒlanche, Χρύσα Καψούλη, μιλάει από την πλευρά του περφόρμερ και του σκηνοθέτη για αυτό το νέο πρότζεκτ, το οποίο βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης.

Η Χρύσα Καψούλη σε πρώτο πλάνο συνεχίζει την προσωπική της πορεία στο θέατρο και τις τέχνες επιλέγοντας αυστηρά το ρεπερτόριό της αλλά και τους χώρους διαδραμάτισης των παραστάσεων που ανεβάζει.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΟΙΝΙΤΣΗ

Γιατί αυτό το έργο του Χάουαρντ Μπάρκερ, σήμερα;
Πρώτα απ’ όλα, είναι ένα πολύ ανοιχτό κείμενο που θέτει σύγχρονους προβληματισμούς, την έννοια της πολιτικής, της εξουσίας, των πολέμων, τον ιμπεριαλισμό των χωρών-κρατών. Θέτει ζητήματα κουλτούρας, γλώσσας, της αποδοχής του διαφορετικού, τη σύγκρουση. Ένα κείμενο που ταυτόχρονα διαπραγματεύεται τις σχέσεις των φύλων και την εξουσία-διαμάχη που ελλοχεύει ανάμεσα τους. Μ’ ενδιαφέρει ο τρόπος γραφής του Howard Barker∙ μιλάμε για ποιητικό θέατρο, το οποίο ερευνώ τα τελευταία 10 χρόνια.
Η εναλλαγή των ρόλων από τους ηθοποιούς είναι σκηνοθετική επιλογή ή συγγραφική επιθυμία και τι πρακτικά σημαίνει για τα δρώντα πρόσωπα;
Είναι σκηνοθετική επιλογή. Τα πρόσωπα εκτός από σύμβολα και στοιχεία ενός μύθου οριακά είναι αληθινά πρόσωπα που κινούνται σε real time και αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η όραση κάτω απ’ τις γραμμές του κειμένου.
Τι πραγματεύεται ο Μπάρκερ μέσα από τη βιβλική φιγούρα της Ιουδήθ;
Δημιουργεί μια ελλειπτική, αιχμηρή μορφή που αντιπροσωπεύει την αιματηρή πράξη, παίρνοντας υπόψιν του το γεγονός ότι αυτή η ιστορία έχει χρησιμοποιηθεί χιλιάδες φορές σαν σύμβολο. Είναι μια παραβολή που μπορεί και ορίζει αρχετυπικές ηρωίδες, θυσίες, δολοφονίες εν ονόματι της πίστης. Το ζητούμενο είναι να δειχτεί πως η ηρωική πράξη της Ιουδίθ που τόσο έχει αναπαρασταθεί και στους πίνακες και στην σκηνή, δεν έχει πια νόημα, ή δεν είχε ποτέ άλλο νόημα από αυτό της καταστροφής• μια μεγάλη, οριακά ανεξέλεγκτη αιματηρή στιγμή.
Τι ερωτήματα θέτει ο συγγραφέας και τι είδους αμφιβολίες σπέρνει στο κοινό εφορμώντας από τον πίνακα της αναγεννησιακής ζωγράφου Αρτεμισίας Τζεντιλένσκι;
Πίσω από μία πράξη δολοφονίας μπορεί να κρύβονται και να καλύπτονται πολύ διαφορετικοί λόγοι και καταστάσεις. Ο Barker παίζει πάρα πολύ με τους καθρέφτες και τα κάτοπτρα. Οι θεατές καθρεφτίζονται πάνω στους χαρακτήρες και η αντανάκλαση τους είναι παραμορφωτική.
Κατά πόσο διατηρείται η εικονογράφηση του μύθου από την Ιταλίδα Τζεντιλένσκι στην παράστασή σας;
Απολύτως καθόλου. Έχει ακολουθηθεί μία άκρως αφαιρετική γραμμή, θα έλεγε κανείς σε αντίστιξη με τα χρώματα και τις εντάσεις της Αναγέννησης. Ο προβληματισμός κινείται γύρω από τον δεύτερο τίτλο του έργου “Ιουδίθ” που είναι “Αποχωρισμός από το σώμα”. Οι συνεργάτες σ’ αυτό το ταξίδι είναι ο Αντώνης Βολανάκης, ο οποίος υπογράφει και τα κοστούμια και ο Αλέξανδρος Μιστριώτης.
Πως επιτυγχάνεται παραστασιακά η διάλυση του Χώρου;
Θα υπάρχουν κινούμενες εικόνες στο χώρο- κοινώς προβολές- οι οποίες αποδομούν την σκηνική πραγματικότητα, την κατακερματίζουν.
Τι ωθεί την Ιουδήθ στο φόνο και ερμηνευτικά πως το αντιμετωπίσατε;
Αυτή είναι η πιο σημαντική σκηνή του έργου και όλη η σκηνοθεσία μου ξεκίνησε απ’ αυτή τη σκηνή. Προσπάθησα πρώτα να ερμηνεύσω πως η Ιουδίθ σκοτώνει τον Ολοφέρνη και πως ο Ολοφέρνης βαδίζει προς το θάνατο. Είναι μία σκηνή που δεν θα ήθελα να την αποκαλύψω. Περιμένω να τη δείτε και να αποκαλυφθεί στα μάτια σας.
Και σε αυτή την παράσταση σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε. Τι αποτελέσματα ενέχει από την μέχρι τώρα εμπειρία σας αυτή η διπλή δοκιμασία;
Είναι ένα έργο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα στερεοτυπικά των πρωταγωνιστών. Είναι ένα έργο τριών πρωταγωνιστών. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν αντιμετωπίζω τη σκηνοθεσία ως μία θεωρητικός, αλλά δρω. Αυτό που με ενδιέφερε από ένα σημείο και μετά στο θέατρο ήταν το ερευνητικό του κομμάτι, έτσι μπήκα ως performer και ως άνθρωπος της performance στο καθαρά δημιουργικό μέρος της διαδικασίας. Πήρα την ευθύνη να είμαι και ο παραγωγός των επιλογών μου. Είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία που μπορεί να με διάλεξε κι αυτή.
Θέατρο σε γκαλερί! Τι θέλετε να αποκομίσει ο θεατής από την συγκεκριμένη συνθήκη και τι αποκομίσατε εσείς κατά τη διάρκεια των δοκιμών;
Η μορφή της παράστασης δεν είναι τέτοια, η οποία θα μπορούσε να φιλοξενηθεί σ’ έναν αμιγώς θεατρικό χώρο. Η παράσταση έχει στοιχεία promenant, άρα θέλαμε έναν πολύ μεγάλο χώρο που θα το επέτρεπε όλο αυτό. Μέσα από μεγάλη αναζήτηση βρέθηκε η Skouze3, που πρότεινε ο Αντώνης Βολανάκης και εκεί αναπτύσσει μία φωτογραφική εγκατάσταση, όπου τοποθετεί και τον υπότιτλο A parting from the Body επιζωγραφισμένο ως ένα τοπίο πίσω από τα σώματα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει και μια άλλη σκέψη ότι θα συν-κινήσει κι ανθρώπους που αποφεύγουν το θέατρο. Δεν είναι μία επιλογή που γίνεται πρώτη φορά απ’ την DameBlanche -θα θυμίσω ότι έχουμε παίξει σε βιομηχανικούς χώρους, σε κατεστραμμένα σχολεία, σε παλιά χαμάμ νυν αρχαιολογικούς χώρους, σε μουσεία, σε ναούς (γενί τζάμι).
Απ’ όσο γνωρίζω πρόκειται για μια «εν εξελίξει εργασία». Πως σκέπτεστε να κινηθείτε μελλοντικά προς την ολοκλήρωσή της και με τι, ενδεχομένως, διαφοροποιήσεις;
Η “εν εξελίξει εργασία” δεν νοείται ως μία δουλειά που είναι ανολοκλήρωτη αλλά μία εν κινήσει διαδικασία. Η βασική μελλοντική διαφοροποίηση αφορά στους χώρους, μία παράσταση εν εξελίξει αλλάζει τόπους και στιγμές. Δεν είμαστε ένας θίασος, ο οποίος θα επινοικιάσει ένα θέατρο και θα παίξει εκεί δύο μήνες, άλλα ένα project που ανάλογα με το χώρο θα διαφοροποιείται, θα εξελίσσεται.

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Howard Barker
Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη
Δραματουργική Επεξεργασία: Χρύσα Καψούλη, Αλέξανδρος Μιστριώτης
Εγκατάσταση: Αντώνης Βολανάκης, Αλέξανδρος Μιστριώτης
Κοστούμια: Αντώνης Βολανάκης
Θεατρολόγος – Βοηθός Σκηνοθέτη: Μελίνα Μαρκάκη
Παραγωγή: DameBlanche

Ηθοποιοί:
Ολοφέρνης: Απόστολος Φράγκος
Υπηρέτρια: Michele Valley
Ιουδίθ: Χρύσα Καψούλη

 

Δελφοί: Η αλήθεια της Κασσάνδρας

Στο Υπαίθριο Θέατρο στους Δελφούς, στις 10 Ιουλίου, στην 3η Συνάντηση Νέων Δημιουργών, θα εμφανιστεί η Χρύσα Καψούλη με το νέο έργο «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», σε κείμενο Δημήτρη Δημητριάδη και μουσική Μιχάλη Δέλτα. Η δημιουργός μίλησε στη Μερόπη Κοκκίνη.

Στο έργο του Δημητριάδη έχουμε φέρει την Κασσάνδρα στο σήμερα. Έχει αποδεχτεί την πραγματικότητα, τη σχέση της με τον Απόλλωνα και από μάγισσα γίνεται προφήτισσα.

Πείτε μου λίγα λόγια για την παράσταση.

Είναι μια παράσταση που βασίζεται ισότιμα στο λόγο και στην κίνηση. Το έργο ήταν παραγγελία από μένα και την DameBlanche στον Δημήτρη Δημητριάδη, ο οποίος έλαβε υπόψη ότι η παράσταση θα γίνει από μένα και τον Μιχάλη Δέλτα. Ο Δημήτρης, εκτός από συγγραφέας, είναι ένας από τους πιο αξιόλογους θεατρικούς συγγραφείς, αλλά δυστυχώς λίγοι τολμούν να ακουμπήσουν το θεατρικό του έργο. Ο Μιχάλης Δέλτα θα βρίσκεται και αυτός πάνω στη σκηνή μαζί μου, ως Απόλλωνας, με όλα τα μηχανήματα που χρειάζεται για να αναπαράγει τη μουσική του, τα λάπτοπ του κ.λπ. Η παράσταση είναι σαν ένα λιμπρέτο.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Μιχάλη Δέλτα;

Τον Μιχάλη τον παρακολουθούσα από την εποχή των Στέρεο Νόβα και πριν ενάμιση χρόνο περίπου τον πλησίασα για να συζητήσουμε για μια άλλη δουλειά. Από τότε ξεκίνησε ένα «φλερτ» και μια πολύ βαθιά φιλία. Ο Μιχάλης είναι πολύ ευαίσθητος με το λόγο και τη γραφή και δεν το συναντάς πολύ συχνά αυτό στους μουσικούς.

Γιατί επιλέξατε να δουλέψετε πάνω στο μύθο της Κασσάνδρας;

Ο μύθος της Κασσάνδρας ένας πολύ γνωστός: ο θεός Απόλλωνας έδωσε στην Κασσάνδρα το χάρισμα της μαντικής και ζήτησε τον έρωτά της ως αντάλλαγμα. Όταν η Κασσάνδρα του τον αρνήθηκε, ο θεός την εκδικήθηκε, δίνοντάς της την κατάρα του να μην πιστεύει κανείς στις προφητείες της. Στο έργο του Δημητριάδη έχουμε φέρει την Κασσάνδρα στο σήμερα. Η Κασσάνδρα εδώ έχει αποδεχτεί τη πραγματικότητα, τη σχέση της με τον Απόλλωνα και από μάγισσα γίνεται προφήτισσα. Ο κόσμος πλέον την ακούει, γιατί ο λόγος της έχει βαρύτητα. Έτσι, αναλαμβάνει η ίδια τη διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που την θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει άρδην τη γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.

Γιατί όμως επιχειρείτε αυτή την αντιστροφή; Ποιος ο λόγος;

Το θέμα της φετινής 14ης Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος, που αρχίζει στους Δελφούς στις 3 Ιουλίου και θα διαρκέσει ως τις 11 του ίδιου μήνα, είναι «O Ξένος και ο Μέτοικος». Η Κασσάνδρα είναι ξένη όχι μόνο γιατί είναι Ασιάτισσα, έστω Μικρασιάτισσα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο. Κυρίως, τη θέτει απέναντι στους άλλους, στους οποίου απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναιρείται το πρόβλημα της καταγωγής, όπως και με τους ξένους.

Υπάρχει το στοιχείο του χορού στην παράσταση;

Όλες οι παραστάσεις της DameBlance έχουν το στοιχείο του χορού, έχουν κίνηση. Για μένα ο λόγος και η κίνηση είναι ένα ενιαίο πράγμα. Η κινησιολογία στη συγκεκριμένη παράσταση είναι εντελώς εξπρεσιονιστική και στο φινάλε της υπάρχει μια έντονη ανατροπή που εκφέρεται και εκφράζεται μέσα από τη μουσική και το σώμα.

Η μουσική έχει να κάνει καθόλου με αυτοσχεδιασμό;

Όχι, καθόλου. Είναι γραμμένη νότα προς νότα.

Πώς είναι για έναν ηθοποιό να βρίσκεται στους Δελφούς ή την Επίδαυρο;

Είναι πολύ μαγικό. Δεν είναι τυχαίο που έχουν επιλεγεί αυτές οι τοποθεσίες ως φύση και ως θέση. Κουβαλούν όλη αυτή την ιστορία και νιώθεις κι εσύ ότι θέλεις να καταθέσεις τη δική σου.

Είστε ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια της DameBlanche.

Η DameBlanche αποτελείται από μια ομάδα ανθρώπων που είναι μαζί εδώ και 10 χρόνια. Έχουμε κάνει την παραγωγή σε 14 παραστάσεις μέχρι στιγμής και η έδρα της είναι στη Θεσσαλονίκη. Μια φορά είχαμε πάει στην Τζακάρτα της Ινδονησίας για ένα φεστιβάλ της Ουνέσκο, όπου παρουσιάσαμε τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού. Ήταν εκπληκτική εμπειρία, το γεγονός ότι μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο με μια παράσταση που παίχτηκε στα ελληνικά. Γενικά, πάντως, θέλουμε να κρατήσουμε τον ερευνητικό μας χαρακτήρα, γι’ αυτό και δουλεύουμε πάντα έργα άπαικτα ή έργα που έχουν γραφτεί κατά παραγγελία.

«Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», Υπαίθριο Θέατρο (Σκηνή 2), Δελφοί, 10 Ιουλίου, 2009. Παραγωγή: DameBlanche, www.dameblanche.gr

http://www.lifo.gr/mag/features/1622