Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας
Η Κασσάνδρα είναι το πρόπλασμα τής ξένης, όχι μόνο γιατί είναι Ασιάτισσα, έστω Μικρασιάτισσα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο, κυρίως την θέτει απέναντι στους άλλους στους οποίου απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναιρείται το πρόβλημα τής καταγωγής και της γλώσσας.
Στον «Ευαγγελισμό», αυτά τα δύο στοιχεία δοκιμάζονται ριζικά από την ανατρεπτική δύναμη τού πόθου. Εδώ, η Κασσάνδρα αναλαμβάνει η ίδια την διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που την θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει άρδην την γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.
Απευθυνόμενη και πάλι προς όλους, αφηγείται την μεταστροφή της και τους λόγους που την οδήγησαν σ’ αυτήν. Η απόρριψη τού έρωτα που ένιωθε ο Απόλλων γι’ αυτήν, απόρριψη για την οποία εκείνος την καταράστηκε να προλέγει την αλήθεια αλλά να μην γίνεται από κανέναν πιστευτή, διακόπτεται και αντικαθίσταται από την απόλυτη παράδοση στο ερωτικό πάθος τού άντρα που, με την ανταπόκριση αυτή, την κάνει γυναίκα, αλλά κι από το γεγονός ότι τώρα πια, χάρις στην αποδοχή τού πόθου και στην ανταπόδοσή του, ό,τι λέει γίνεται από όλους πιστευτό.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Κασσάνδρα, παίρνει, μέσα από τα λόγια της κι από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται την μεταστροφή της, πολύ ευρύτερες διαστάσεις : γίνεται μία παράφορη εξαγγελία υπέρ τής ερωτικής προσφοράς στην οποία η Κασσάνδρα αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη μιάς ριζικής τομής. Η ιστορία τής ανθρωπότητας χωρίζεται σ’ ένα πριν την προσφορά και σ’ ένα μετά απ’ αυτήν.
Το προσωπικό πριν της Κασσάνδρας είναι το πριν όλων των ανθρώπων, και το προσωπικό της μετά είναι το μετά όλων των ανθρώπων. Το καταδικασμένο πριν και το αναγεννητικό μετά γίνονται, μέσα από τον ενθουσιώδη μονόλογό της, τα δύο άκρα όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αλλά και όπου μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο θα ακολουθήσει, αφού πρόκειται πάντα για θέμα προσωπικής επιλογής και όχι έξωθεν καταναγκασμού.
Με την φρενήρη αφήγησή της η Κασσάνδρα καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις τού παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες αποτυχημένες, και διακηρύσσει, ως φλεγόμενη συνήγορος, την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου.
The Annunciation of Cassandra
Cassandra is the prototype of the foreigner, not only because she comes from Asia (or even Asia Minor) but mainly because her mantic capability places her immediately on another level; it actually places her before the others to whom she delivers her oracles. In Cassandra two problems become one: the problem of origin and language – two features crucial for acceptance and integration.
In “Evangelismos” (Annunciation) those two elements are radically being tested against the power of passion. Here, Cassandra takes over the negotiation of her own personal myth which depicts her as loveless and negative towards the erotic offering, and disaffirms her famous and established image. She becomes the opposite of herself.
By addressing everyone, she narrates her conversion and the reasons for that. The refusal of Apollo’s love for her, a refusal for which Apollo cursed her to foretell the truth but never be believed, gets suspended and replaced by the absolute surrender to the erotic passion of the man who, after she responds, changes her into a woman; now, whatever she says becomes believable.
However, what happens to Cassandra acquires even wider dimensions through her words and the way she narrates her conversion: it becomes a fiery announcement for the erotic offering to which Cassandra attributes the catalytic role for the achievement of a radical cut. The history of humanity is split between before and after the offering.
The personal “before” of Cassandra is the “before” for all humanity, and her personal “after” is also the whole humanity’s “after”. Through her monologue the doomed “before” and the regenerating “after” become the two extremes where everyone can find themselves and also can choose which one to follow, for it is a matter of personal choice and not of outside compulsion.
With her fiery narration Cassandra explodes the engagements of the past exposing them as failures, and like a flaming advocate she declares the total dominance of offering and acceptance of desire in the lives of human beings.