Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Φατίχ Ακίν ( Fatih Akin), Γερμανός Τουρκικής καταγωγής, γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1973 όπου και σπούδασε. Μαζί με τον Νούρι Μπίγκε Τζεϊλάν («Τρεις Πίθηκοι», «Μακριά/Uzak» κλπ) θεωρούνται από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Ευρωπαίους δημιουργούς Τουρκικής καταγωγής. Mε την πρώτη του κιόλας ταινία το 1998 και σε ηλικία 25 ετών γύρισε τα φεστιβάλ του κόσμου, βραβεύθηκε στο Βερολίνο και στις Κάννες και βρέθηκε στη χώρα μας, την οποία επισκέπτεται με κάθε καινούργια κινηματογραφική ευκαιρία. Η τελευταία δόθηκε τον Νοέμβριο με την «’Ακρη του Ουρανού», η οποία προβλήθηκε στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1998 : πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα» ελληνικός τίτλος/ ή «Ακαριαίο χτύπημα»
Αυθεντικός τίτλος: Kurz und Schmerzlos -γνωστό και ως Short Sharp Shock
2000: «Η Ιουλία τον Αύγουστο» ( «Im Juli»)
2002: «Σολίνο» («Solino»).
2004: «Μαζί ποτέ» («Geqen die Wand» στα Γερμανικά- «Duvara Karşı» στα Τουρκικά, γνωστό και με τον αγγλικό του τίτλο: «Head On»).
Χρυσή Άρκτος στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου, 2004
Βραβείο FIPRESCI, 2004
5 βραβεία Lola in Gold του Deutscher Filmpreis
Καλύτερη ταινία
Καλύτερη σκηνοθεσία
Καλύτερος Α’ Γυναικείος ρόλος: Σιμπέλ Κεκιλί
Καλύτερος Α’ Αντρικός ρόλος: Μπιρόλ Ουνέλ
Καλύτερη φωτογραφία: Ράινερ Κλάουσμαν
Βραβείο Gilde-Filmpreis της Filmmesse Leipzig, 2004
Βραβείο Silver Mirror Award στο Φεστιβάλ Ταινιών του Όσλο
Δυο Ευρωπαικά Βραβεία Κινηματογράφου (Europäischer Filmpreis), 2004
Καλύτερη Ταινία 2004
Καλύτερη σκηνοθεσία
Βραβείο Goya (καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία 2005)
2005: «Ο Ήχος της Κωνσταντινούπολης» (The Sound of Istanbul). Μουσικό ντοκιμαντέρ
2007: «Η Άκρη του Ουρανού» ( «Auf der anderen Seite»/ «The Edge of Heaven») συμμετέχει στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών και κερδίζει το Οικουμενικό Βραβείο αλλά και το Βραβείο Σεναρίου.
2009: συν-σκηνοθετεί στην σπονδυλωτή ταινία «New York I love you» ενώ βρίσκεται ήδη στην διαδικασία παραγωγής και ολοκλήρωσης δύο ταινιών.
Το κοινωνικοπολιτικό ντοκιμαντέρ «Garbage in the Garden of Eden» -που αναφέρεται στους Τούρκους κατοίκους ενός χωριού στην Μαύρη Θάλασσα που βλέπουν τον τόπο τους να μετατρέπεται σε χωματερή- αλλά και τη ρομαντική κομεντί «Soul Kitchen»
Στοιχεία από συνέντευξη του Φατίχ Ακίν
‘Ανθρωποι που ξεκινούν ο ένας απέναντι στον άλλο, χωρισμένοι από θρησκείες, γλώσσες, πολιτικές… Τελικά είναι καταδικασμένοι να σταθούν δίπλα δίπλα, ακόμα και παρά τη θέλησή τους.
Έτσι είναι… Είμαι αισιόδοξος, αν κι οι ταινίες μου είναι σκληρές και σκοτεινές.
Γερμανία και Τουρκία επανέρχονται ως κυρίαρχο θέμα στην ταινία σας. Το να ανήκεις σε δύο διαφορετικούς κόσμους, δύο διαφορετικές κουλτούρες, είναι κάτι που σας απασχολεί περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο;
Είναι κάτι απ’ το οποίο φαίνεται πως δεν μπορώ να ξεφύγω, αν και προσπαθώ. Έχει να κάνει με την ταυτότητά μου, με τον τρόπο σκέψης μου και νομίζω πως, έτσι κι αλλιώς, ο καθένας πρέπει να γυρίζει ταινίες για τα πράγματα που γνωρίζει καλύτερα. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι τα θέματα των ταινιών μου υπερβαίνουν την πραγματικότητα της Τουρκίας και της Γερμανίας, ότι τα προβλήματα των ηρώων είναι πανανθρώπινα. Πιστεύω ότι αφορούν και την Ιαπωνία, το Μεξικό, όλο τον κόσμο. Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει κάθε φορά να το αποδείξω, δεν είναι αυτονόητο.
Η αντιπαράθεση των δύο κόσμων κουβαλά μαζί της και το θέμα της παράδοσης – εθνικής, θρησκευτικής, πολιτιστικής. Κατά πόσο δηλαδή επιβάλλεται να τη σεβόμαστε ή να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά της.
Εξαρτάται την παράδοση. Κρατάμε πράγματα από τους γονείς μας, άλλα τα πετάμε, δεν ξέρουμε πάντα ότι κάνουμε το σωστό και δεν υπάρχουν δεδομένες λύσεις για ζητήματα όπως αυτά. Αλλά έχω ένα φόβο πως η παράδοση συχνά μετατρέπεται σε κανόνα, σύντομα ο κανόνας γίνεται δόγμα και οι παραβάτες του θεωρούνται εγκληματίες.
Η ύπαρξη των συνόρων επιτείνει τους διαχωρισμούς. Να τα διασχίσουμε; Κι αν ναι, γιατί χαράσσονται διαρκώς όλο και περισσότερα;
Το ιδανικό θα ήταν η ανάμειξη, η επαφή όλων με όλους, η επικοινωνία χωρίς περιορισμούς. Ξέρουμε όμως ότι δεν πρόκειται να συμβεί. Η παγκοσμιοποίηση έχει πολλά θετικά, αλλά κουβαλά μαζί της και την ισοπέδωση. Πας σε μια πόλη και είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Ομοιομορφία, βαρετή και εντέλει ανελεύθερη. Αυτοί που έχουν τη δύναμη σπρώχνουν τα πράγματα διαρκώς προς την ίδια κατεύθυνση. Πάντα έτσι συμβαίνει…
