Η Κασσάνδρα είναι το πρόπλασμα τής ξένης, όχι μόνο γιατί είναι Ασιάτισσα, έστω Μικρασιάτισσα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο, κυρίως την θέτει απέναντι στους άλλους στους οποίου απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναιρείται το πρόβλημα της καταγωγής και της γλώσσας, δύο κρίσιμων χαρακτηριστικών για την αποδοχή και την ένταξη.
Στον «Ευαγγελισμό», αυτά τα δύο στοιχεία δοκιμάζονται ριζικά από την ανατρεπτική δύναμη τού πόθου. Εδώ, η Κασσάνδρα αναλαμβάνει η ίδια την διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που την θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει άρδην την γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.
Απευθυνόμενη και πάλι προς όλους, αφηγείται την μεταστροφή της και τους λόγους που την οδήγησαν σ’ αυτήν. Η απόρριψη τού έρωτα που ένιωθε ο Απόλλων γι’ αυτήν, απόρριψη για την οποία εκείνος την καταράστηκε να προλέγει την αλήθεια αλλά να μην γίνεται από κανέναν πιστευτή, διακόπτεται και αντικαθίσταται από την απόλυτη παράδοση στο ερωτικό πάθος τού άντρα που, με την ανταπόκριση αυτή, την κάνει γυναίκα, αλλά κι από το γεγονός ότι τώρα πια, χάρις στην αποδοχή τού πόθου και στην ανταπόδοσή του, ό,τι λέει γίνεται από όλους πιστευτό.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Κασσάνδρα, παίρνει, μέσα από τα λόγια της κι από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται την μεταστροφή της, πολύ ευρύτερες διαστάσεις : γίνεται μία παράφορη εξαγγελία υπέρ τής ερωτικής προσφοράς στην οποία η Κασσάνδρα αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη μιάς ριζικής τομής. Η ιστορία τής ανθρωπότητας χωρίζεται σ’ ένα πριν την προσφορά και σ’ ένα μετά απ’ αυτήν.
Το προσωπικό πριν της Κασσάνδρας είναι το πριν όλων των ανθρώπων, και το προσωπικό της μετά είναι το μετά όλων των ανθρώπων. Το καταδικασμένο πριν και το αναγεννητικό μετά γίνονται, μέσα από τον ενθουσιώδη μονόλογό της, τα δύο άκρα όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αλλά και όπου μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο θα ακολουθήσει, αφού πρόκειται πάντα για θέμα προσωπικής επιλογής και όχι έξωθεν καταναγκασμού.
Με την φρενήρη αφήγησή της η Κασσάνδρα καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις τού παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες αποτυχημένες, και διακηρύσσει, ως φλεγόμενη συνήγορος, την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου.

Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη

Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη

Μουσική σύνθεση επί σκηνής: Μιχάλης Δέλτα

Φωτισμοί: Γιώργος Ταρκάσης

Οργάνωση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας

Βοηθός παραγωγής: Άρης Σομπότης

Παραγωγή: DameBlanche

Η Κασσάνδρα είναι το πρόπλασμα τής ξένης, όχι μόνο γιατί είναι Ασιάτισσα, έστω Μικρασιάτισσα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο, κυρίως την θέτει απέναντι στους άλλους στους οποίου απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναιρείται το πρόβλημα της καταγωγής και της γλώσσας, δύο κρίσιμων χαρακτηριστικών για την αποδοχή και την ένταξη.
Στον «Ευαγγελισμό», αυτά τα δύο στοιχεία δοκιμάζονται ριζικά από την ανατρεπτική δύναμη τού πόθου. Εδώ, η Κασσάνδρα αναλαμβάνει η ίδια την διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που την θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει άρδην την γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.
Απευθυνόμενη και πάλι προς όλους, αφηγείται την μεταστροφή της και τους λόγους που την οδήγησαν σ’ αυτήν. Η απόρριψη τού έρωτα που ένιωθε ο Απόλλων γι’ αυτήν, απόρριψη για την οποία εκείνος την καταράστηκε να προλέγει την αλήθεια αλλά να μην γίνεται από κανέναν πιστευτή, διακόπτεται και αντικαθίσταται από την απόλυτη παράδοση στο ερωτικό πάθος τού άντρα που, με την ανταπόκριση αυτή, την κάνει γυναίκα, αλλά κι από το γεγονός ότι τώρα πια, χάρις στην αποδοχή τού πόθου και στην ανταπόδοσή του, ό,τι λέει γίνεται από όλους πιστευτό.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Κασσάνδρα, παίρνει, μέσα από τα λόγια της κι από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται την μεταστροφή της, πολύ ευρύτερες διαστάσεις : γίνεται μία παράφορη εξαγγελία υπέρ τής ερωτικής προσφοράς στην οποία η Κασσάνδρα αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη μιάς ριζικής τομής. Η ιστορία τής ανθρωπότητας χωρίζεται σ’ ένα πριν την προσφορά και σ’ ένα μετά απ’ αυτήν.
Το προσωπικό πριν της Κασσάνδρας είναι το πριν όλων των ανθρώπων, και το προσωπικό της μετά είναι το μετά όλων των ανθρώπων. Το καταδικασμένο πριν και το αναγεννητικό μετά γίνονται, μέσα από τον ενθουσιώδη μονόλογό της, τα δύο άκρα όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αλλά και όπου μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο θα ακολουθήσει, αφού πρόκειται πάντα για θέμα προσωπικής επιλογής και όχι έξωθεν καταναγκασμού.
Με την φρενήρη αφήγησή της η Κασσάνδρα καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις τού παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες αποτυχημένες, και διακηρύσσει, ως φλεγόμενη συνήγορος, την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου.

Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη

Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη

Μουσική σύνθεση επί σκηνής: Μιχάλης Δέλτα

Κοστούμι – Visual Design: Αντώνης Βολανάκης

Φωτισμοί: Γιώργος Ταρκάσης

Οργάνωση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας

Εκτέλεση παραγωγής: Άρης Σομπότης σε συνεργασία με την Playroom

Παραγωγή: DameBlanche

Πρόκειται για τη γνωστή βιβλική ιστορία της Ιουδίθ και του Ολοφέρνη που αναφέρεται στα Απόκρυφα και που έχει αποτελέσει αγαπημένο θέμα αναπαράστασης στην ιστορία της δυτικής ζωγραφικής. Στο έργο του Μπάρκερ ο Ολοφέρνης μετατρέπεται σε φιλόσοφο του θανάτου και η Ιουδίθ προτάσσει την προσωπική ερωτική της επιθυμία στην πολιτική της αποστολή, δημιουργώντας μια κατάσταση λυρισμού, πάθους, έντασης και προσμονής. Η αβεβαιότητα και η ένταση της προσμονής ανάμεσα στο ερωτικό ζευγάρι ενισχύονται και περιπλέκονται ακόμα περισσότερο με την εισαγωγή από τον Μπάρκερ ενός τρίτου προσώπου, μιας υπηρέτριας που συνοδεύει την Ιουδίθ στη φονική της αποστολή. Η υπηρέτρια παίζει με απόλυτη μαεστρία τον υποκριτικό ρόλο μιας ζενικής δούλας, ενώ πότε ύπουλα πότε στα ίσια ωθεί της Ιουδίθ στην πράξη της εκτέλεσης. Πρόκειται για ένα τρίγωνο εξουσίας που παίζει το ανελέητο παιχνίδι του επί σκηνής μέχρι που η καταλυτική μορφή της υπηρέτριας /υποβολέα οδηγεί την Ιουδίθ, χαμένη στην ερωτική της σαγήνη, στην εκτέλεση της μοιραίας πράξης. Στη συνέχεια η Εβραία ηρωίδα εξακολουθεί να ανθίσταται στη μεταμόρφωσή της σε πολιτικό σύμβολο της πατρίδας της και προσπαθεί να συνευρεθεί ερωτικά με το αποκεφαλισμένο, κατατροπωμένο σώμα του εχθρού. Με την αποτυχία της συμβολικής αυτής πράξης η Ιουδίθ αντιλαμβάνεται τις πολιτικές συνέπειες της φονικής πράξης της και θρηνεί στην έξοδό της την αλλοτρίωση του σώματός της και της προσωπικής της επιθυμίας από την πολιτική βούληση του κράτους του Ισραήλ.

Ιουδίθ του Χάουαρντ Μπάρκερ

Μετάφραση: Έλση Σακελλαρίδου

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Δραματουργική επεξεργασία: Χρύσα Καψούλη, Αλέξανδρος Μυστριώτης

Εικαστική Εγκατάσταση/ Κοστούμια: Αντώνης Βολανάκης

Video Εγκατάσταση: Αλέξανδρος Μυστριώτης

Ερμηνευτές: Michelle Valley, Απόστολος Φράγκος, Χρύσα Καψούλη

Θεατρολόγοι- Βοηθοί σκηνοθέτη: Μελίνα Μαρκάκη, Ζωή Ε. Μαντά

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας

Δημόσιες Σχέσεις: Μαρία Σούμπερτ

Παραγωγή: DameBlanche

Η εταιρεία επιχορηγήθηκε από το ΕΚΕΘΕΧ για τη θεατρική περίοδο 2007-2008.

Η Εταιρεία Θεάτρου, Χορού και άλλων τεχνών DameBlanche, μετά την επιτυχημένη παρουσίαση του τελευταίου έργου του Δ. Δημητριάδη O Eυαγγελισμός της Κασσάνδρας (Φεστιβάλ Δελφών και 44α Δημήτρια) και Ιουδίθ του Χ. Μπάρκερ (Project Space Skouze 3), παρουσιάζει την παράσταση Μαζί Ποτέ του Τσιμάρα Τζανάτου, εμπνευσμένη από την ταινία του Fatih Akin Gegen Die Wand.

Το έργο

Η ανάγκη του υποκειμένου να δοθεί στην απόλυτη ανθρώπινη μορφή του. Η ανάγκη του να κατακτήσει το ερωτικό του αντικείμενο, χωρίς περιορισμούς, έξω από κοινωνικά στερεότυπα. Η σύμπτυξη αντικειμένου και υποκειμένου εκφράζεται τόσο με τη σωματικότητα, όσο και με την διαπολιτισμικότητα, όπου δημιουργούν ένα ολισθηρό έδαφος για τους πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης.

Κείμενο: Τσιμάρας Τζανάτος

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Χώρος-Κοστούμια: Αντώνης Βολανάκης

Μουσική: Τζέφ Μαράουι

Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Θεατρολόγος-Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας

Δημόσιες Σχέσεις: Μαρία Σούμπερτ

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας

Παραγωγή: DameBlanche

Κατασκευή κοστουμιών: www.modistroula.gr

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ

Σέλμα: Michele Valley

Τσάιτ: Θοδωρής Οικονομίδης

Σιμπέλ: Χρύσα Καψούλη

Νίκο: Γιάννης Παναγόπουλος

Ψυχίατρος Σίλλερ: Έλενα Κανίδου

Κριστίνα: Χριστίνα Ασημακοπούλου

Τζέφ: Τζέφ Μαράουι

Η DameBlanche επιχορηγήθηκε από το ΕΚΕΘΕΧ την περίοδο 2009-2010.

Η Lulu ως πρόσωπο ενσαρκώνει τον απαγορευμένο καρπό και μυεί με τη βοήθεια του Schigolch, τους γύρω της σε μια άνευ όρων παράδοση στην ακολασία, σ’έναν κόσμο χωρίς ηθική, όπου πρυτανεύουν η λαγνεία, η απληστία, ο εκφυλισμός. Τυλίγεται γύρω τους ως όφις, τους παρέχει σαρκικό πόθο με αντάλλαγμα χρήματα, εξουσία, προστασία, αγάπη. Σταδιακά η ίδια γίνεται θύμα της ζωής που έχει επιλέξει.
Η παράσταση αυτή βραβεύτηκε στο 8ο Φεστιβάλ Ομάδων Δράσης του Θεάτρου των Αλλαγών (Σεπτέμβριος 2011). Είναι αποτέλεσμα ερευνητικής εργασίας του laboratorium της Χρύσας Καψούλη πάνω στην ιστορία της Lulu του Frank Wedekind. Στόχος είναι η έρευνα πάνω στις παραστατικές και εικαστικές τέχνες, η ενοποιημένη χρήση των εκφραστικών μέσων, η καλλιτεχνική συνύπαρξη νέων τεχνολογιών και ανθρώπινου στοιχείου.

Ιδέα/Σύλληψη/Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Σκηνογραφική εγκατάσταση/Κοστούμια: Αλεξάνδρα Νεοφύτου

Μουσική Επιμέλεια: Ιωάννα Ισμυρίδου, Σπύρος Τζέκος

Θεατρολόγος/Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά

Φωτογραφίες: Κατερίνα Grzybek

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας (Artminds)

Ερμηνευτές

Γιάννης Παναγόπουλος, Χριστίνα Ασημακοπούλου, Εύα Γαλογαύρου, Έλενα Κανίδου, Μαρία Φρουδαράκη, Μαρία Ριζιώτη, Αλμπέρτο Ερσπάμερ, Γιάννης Τσαπαρέγκας, Γιάννης Μάρτιν, Γιώργος Τσάμης, Σπύρος Βάρελης, Έλενα Ζούμπου

To Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε συνεργασία με την Εταιρεία Θεάτρου Χορού και άλλων Τεχνών DameBlanche παρουσιάζουν την performance Lulu Β’ Σχεδίασμα. Η Lulu ξεκινώντας από το Α’ Σχεδίασμα τον Νοέμβριο στην Αθήνα και διανύοντας μια επιτυχημένη πορεία (Νοέμβριος 2011-Ιανουάριος 2012) εξελίσσεται και ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα ερευνητικής εργασίας της Χρύσας Καψούλη πάνω στην ιστορία της Lulu του Frank Wedekind και του Alban Berg.
Η Lulu ως πρόσωπο ενσαρκώνει τον απαγορευμένο καρπό και μυεί με τη βοήθεια του Schigolch, τους γύρω της σε μια άνευ όρων παράδοση στην ακολασία, σ’έναν κόσμο χωρίς ηθική, όπου πρυτανεύουν η λαγνεία, η απληστία, ο εκφυλισμός. Τυλίγεται γύρω τους ως όφις, τους παρέχει σαρκικό πόθο με αντάλλαγμα χρήματα, εξουσία, προστασία, αγάπη. Σταδιακά η ίδια γίνεται θύμα της ζωής που έχει επιλέξει.

Lulu του Frank Wedekind

Ιδέα/Σύλληψη/Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Σκηνογραφική εγκατάσταση/Κοστούμια: Αλεξάνδρα Νεοφύτου

Μουσική Επιμέλεια: Ιωάννα Ισμυρίδου, Σπύρος Τζέκος

Θεατρολόγος/Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά

Φωτογραφίες: Κατερίνα Grzybek

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας (Artminds)

Παραγωγή: DameBlanche

Ερμηνευτές

Γιάννης Παναγόπουλος, Χριστίνα Ασημακοπούλου, Εύα Γαλογαύρου, Έλενα Κανίδο, Μαρία Φρουδαράκη, Μαρία Ριζιώτη, Αλμπέρτο Ερσπάμερ, Γιάννης Τσαπαρέγκας, Γιάννης Μάρτιν, Γιώργος Τσάμης, Σπύρος Βάρελης, Έλενα Ζούμπου

H DameBlanche επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ. για την περίοδο 2010-2011.

O Tennessee Williams, γίνεται για πρώτη φορά θεατρικό πρόσωπο. Σε μια απρόσμενη επίσκεψή του στη θεατρική σκηνή, καταθέτει ενώπιον του κοινού, όλα τα προσωπεία της ζωής και της Τέχνης του, με την ειλικρίνεια που διακρίνει όσους δεν έχουν να κρύψουν τίποτα, επειδή έζησαν πολύ φανερά σε ένα τρομαγμένο κόσμο. Ο Επισκέπτης, είναι ένας αυτοσαρκαστικός ροκ μονόλογος με μορφή τραγουδιού.
«Όταν γράφω δεν έχω στόχο να σοκάρω τον κόσμο και γι’αυτό εκπλήσσομαι όταν συμβαίνει αυτό. Αλλά δεν πιστεύω πως θα πρέπει να παραλείπουμε από την τέχνη ο,τιδήποτε συμβαίνει στη ζωή. Παρόλο που ο καλλιτέχνης θα πρέπει να το παρουσιάζει σε μια μοντέρνα και καλαίσθητη εκδοχή. Σκοπός μου είναι να λέω την αλήθεια ακόμα κι αν αυτό κάποιες φορές είναι σοκαριστικό» – Tennessee Williams, The Paris Review, 1981.
Στο Θέατρο συναντάει κανείς πολλά προσωπεία. Κάποιες φορές μπορεί να συναντήσει και πρόσωπα. Τα πρόσωπα αυτά, διακρίνονται από τα προσωπεία, από την δύναμη ζωής που φέρουν όταν απογυμνώνονται. Αν ρωτούσαμε τον Tennessee Williams πώς τα ξεχωρίζεις, πιθανόν να απαντούσε αφοπλιστικά: …από τον υπερθετικό της αληθείας τους- τη μαγεία! – Χρύσα Καψούλη

Ιδέα/Σύλληψη/Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Δραματουργική επεξεργασία: Χρύσα Καψούλη, Ζωή Μαντά

Μουσική Επιμέλεια: Τσιμάρας Τζανάτος

Τραγούδι: Αντώνης Καργόπουλος / Χριστίνα Ασημακοπούλου

Ερμηνευτές: Σπύρος Βαρέλης, Νεφέλη Σωτηροπούλου / Μαρία Φρουδαράκη

Θεατρολόγος/Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά

Επικοινωνία: Μαρία Σούμπερτ

Φωτογραφίες: Γιάννης Γιαλούρης

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας (Artminds)

Παραγωγή: DameBlanche

Το δέντρο. Το κέντρο του κόσμου. Η axis mundi. Και γύρω του δύο περιθωριακοί –ή μήπως όχι;- τύποι, αλληλοσυμπληρούμενοι, να δένουν τη ζωή τους και την ύπαρξή τους γύρω από αυτό. Κάθε ένας από αυτούς το βλέπει σε διαφορετική θέση, το δέντρο όμως είναι εκεί. Είναι αληθινό ή απομίμηση; Υπάρχει ή είναι αποκύημα της φαντασίας τους;

Α. Πάντως, αν κάποιος θελήσει να μας κουνήσει από δω, εμείς θα μείνουμε ακούνητοι. Ακίνητοι. Στύλος. Σύμφωνοι;

Β. Μην το συζητάς.

A. Όχι, γιατί μερικές φορές άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε.

Β. Δεν μιλάμε για μας.

Α. Σωστό. Δεν μιλάμε για μας! Εμείς λοιπόν θα μείνουμε στύλος. Το πολύ πολύ να κλείσουμε το μάτι.

Οι δύο ήρωες δέχονται –στο πλαίσιο μιας ημέρας- μια ασταμάτητη βροχή επισκέψεων. Και ενώ για άλλους οι επισκέψεις αυτές είναι ενέσεις της καθημερινότητας –βίαιες διακοπές που επιχειρούν να ραγίσουν τον δικό τους κατασκευασμένο κόσμο-, για άλλους αποτελούν αρχετυπικές φιγούρες, με τον δικό τους ρόλο στο ταξίδι των δύο ηρώων. Ένα ταξίδι που όσο κι αν μοιάζει να έχει βαλτώσει γύρω από το δέντρο, συνεχίζεται πνευματικά, όσο εκείνοι αναρωτιούνται, επιζητούν και αποζητούν. Έστω και ο ένας τον άλλον.
Χρύσα Καψούλη

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου, τον Μάιο 2013, στο πλαίσιο των ‘Αναγνώσεων’ που επιμελείται η θεατρολόγος Σίσσυ Παπαθανασίου.

Το Δέντρο της Μαρίας Λαϊνά

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Θεατρολόγος- βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά

Μουσική: Απόστολος Λεβεντόπουλος

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Άση Δημητρολοπούλου

Φωτισμο: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας (Artminds)

Παίζουν: Γιάννης Παπαδόπουλος, Τσιμάρας Τζανάτος, Σπύρος Βάρελης, Μαρία Ριζιώτη, Γιάννης Τσαπαρέγκας, Δάφνη Σκρουμπέλου

Το έργο -Κ- Μια αλληγορία για τον Κ.όσμο του Τσιμάρα Τζανάτου γράφτηκε ειδικά για τους κρατούμενους των φυλακών- ως ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι μια θεατροποιημένη μορφοποίηση της δικής τους εμπειρίας ως οροθετικών, ως εξαρτημένων, ως Κ.ρατουμένων, και ως ανθρώπων.

«Το θέατρο μπορεί να αλλάξει ζωές! Όταν ήρθε ο Τσιμάρας Τζανάτος και ο Γιάννης Νικολόπουλος και μου ζήτησαν να συμμετέχω σε αυτό τους το έργο, δεν μπορούσα παρά να τους πω Ναι! Μεγάλη έκπληξη για εμένα ήταν ότι όλοι οι συνεργάτες της DameBlanche, συντελεστές και ηθοποιοί ήθελαν να συμμετέχουμε. Κάθε ημέρα προβών είναι και μια αναγέννηση. Ένα: να καταλάβουμε τα βιώματα αυτών των ανθρώπων και δεύτερο να μεταφερθούν ποιητικά στη σκηνή. Αυτή η εμπειρία έχει τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και στη Ζωή όλων μας. Είναι μια πολιτική δράση. Θέατρο και πολιτική είναι αλληλένδετα και το -Κ- είναι ο Κόσμος όλων μας. Καθημερινά συμβαίνουν τόσες τραγωδίες δίπλα μας, δεν θέλω να κλείνω τα μάτια μου, ούτε το στόμα μου.» -Χρύσα Καψούλη

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη, DameBlanche
Θεατρολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Μουσική: Νίκος Νικολακόπουλος
Ενδυματολόγος: Άση Δημητρολοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Οργάνωση/εκτέλεση παραγωγής: Αριστοτέλης Σομπότης σε συνεργασία με την PLAYROOM
Video: COM.ODD.OR
Φωτογραφίες: Μαρία Αλβανού
Υπεύθυνος παραγωγής: Γιάννης Νικολόπουλος/ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΩ

Performers: Adrian Frieling, Μάνος Καρατζογιάννης, Βασίλης Μπατσακούτσας, Λευτέρης Παπακώστας, Θανάσης Πατριαρχέας, Τσιμάρας Τζανάτος, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου, Michele Valley, Σπύρος Βάρελης, Πολυξένη Θάνου, Θάνος Κυριακίδης, Μορφέας Παπουτσάκης, Μηνάς Σπανάκης, Γιάννης Τσαπαρέγκας και η Εύρηκα

Η Χρύσα Καψούλη παρουσιάζει τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη: μια spoken word performance βασισμένη σε ένα μονόπρακτο βαθιά ανθρώπινο, που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα.

Μια άρια για τον έρωτα…

Αν η Βίβλος είναι το Ευαγγέλιο του Θεού, Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό θεατρικό Ευαγγέλιο του ανθρώπου. Ένα «αντί-Ευαγγέλιο» του έρωτα, όπου το π. Χ(ριστού) αντικαθίσταται από το π. Έ(ρωτος) και το μ. Χ(ριστόν) από το μ. Έ(ρωτα).

«Έτσι ακριβώς κινείται τώρα πια ο κόσμος.»

Η Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα πρόσωπο που δεν ευαγγελίζεται καταστροφές. Αντιθέτως. Ευαγγελίζεται την επικράτηση του έρωτα και την επερχόμενη αυτοκρατορία του πόθου.

«…η Κασσάνδρα διακηρύσσει την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου…» δηλώνει αφοπλιστικά ο Δημητριάδης, παρέχοντάς μας εξ αρχής το κλειδί του έργου.

«Κινήσεις ασυγκράτητες κοφτές
όπως βγαίνουν και πετιούνται όπου νάναι
σαν για να μη φορεθούν ποτέ ξανά
περιττά και άχρηστα
τα ρούχα τρελαμένων εραστών που επείγονται
να φανερώσουν ολόγυμνα τα σώματά τους
και να παρθούν ο ένας απ’ τον άλλον
μέσα στην άσκεπτη συναρπαγή τους.»

Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας ερμηνεύεται από την ηθοποιό και σκηνοθέτη Χρύσα Καψούλη, που φανερώνει την αγιότητα του σώματος σε μια «επί σκηνής» παραληρηματική γέννηση ενός άλλου κόσμου μέσω του γλωσσικού σύμπαντος του Δημητριάδη.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην 3η Συνάντηση νέων δημιουργών που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της XIV Διεθνούς συνάντησης αρχαίου δράματος στο Υπαίθριο Θέατρο (2η Σκηνή) των Δελφών (10/7/2009) και στα 44α Δημήτρια Θεσσαλονίκης (16-18/10/2009).

Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην πλήρη του μορφή.

Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία, ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη 

Μουσική σύνθεση: Μιχάλης Δέλτα 

Κοστούμι, visual design: Αντώνης Βολανάκης 

Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη 

Βίντεο: Μύρνα Τσάπα 

Θεατρολόγος, βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά 

Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας 

Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

Παραγωγή: DameBlanche